در مدح حضرت علی اکبر (ع)
با حذف مقدمه
اندر بنفشه زارِ خَطَت ، ای ریاضِ حُسن
نیلوفری ندیده چو نیلوفر آفتاب
هر کس که دید بر رخت آن طرّهء پریش
گفتا فشانده بر رخ ، مشکِ تر آفتاب
یک شب مگر به گلشنِ حُسنِ تو بار یافت
کِاِمروز تافت همچو گلِ احمر آفتاب
از قامتِ تو گشت قیامت عیان به خلق
وز طلعتِ تو کرد به پا محشر آفتاب
تا مشتری به زهرهء روی تو شد قمر
سرمایه ماه آمد و سوداگر آفتاب
از اِقترانِ مشتری و زُهره قرنها
بگذشت و گشت ناظر هر منظر آفتاب
امروز دید مشتری و زُهره را قرین
در برجِ روی ماهِ علی اکبر آفتاب
سرمایهء جلال و جمال و کمال و جود
کآمد به حُسن ، حُسنِ وِرا چاکر آفتاب
تا بوسدش ز چرخِ چهارم سُمِ سمند
شد چون هلال چرخ صفت چنبر آفتاب
شبهِ نبی ، روانِ علی ، روحِ فاطمه
کز مِهرِ اوست صاحبِ زیر و فر آفتاب
مجنون کنِ هزار چو لیلی به یک نگاه
کِاَفکند پیشِ تیرِ نگاهش پر آفتاب
سِرّ حسین و آیتِ کبرای مرتضی'
در پیشِ خالِ هاشمیش قنبر آفتاب
بگشاید ار نقاب ز روی خدا نما
هر روزه ماه آید و مه یکسر آفتاب
ای خیمه گاهِ جاهِ تو را عرش سایبان
وی کشتیِ جلالِ تو را لنگر آفتاب
سیّاحِ سِیرِ فکر ، به هر جا قدم نهاد
هر صبحگاه تافت به هر کشور آفتاب؛
دیدت نهفته در دلِ هر ذرّه ای نهان
دیدت نشسته با همه خشک و تر آفتاب
از مصحفِ جمالِ تو مه خوانده والضّحی'
والشّمسِ صورتِ تو نمود ازبر آفتاب
تو جوهرِ جواهرِ عشقی ، به مُلکِ عقل
شد عارضِ وجودِ تو را جوهر آفتاب
از معدنِ سخای تو تابان دریست ماه
وز کانِ فیض و فضلِ تو یک گوهر آفتاب
هر پنج نوبه نوبتِ اقبالِ تو زند
اندر سپهر ماه و به بحر و بر آفتاب
در شهرِ حُسن ، کوسِ جهانگیری ار زنی
از خیلِ خطّ و خال کشد لشگر آفتاب
کردم شبیه روی تو را از شرف به شمس
صد توبه ، ترسم آن که کند باور آفتاب
ای تاج فرق حُسن ز خاکِ قدومِ توست
بر فرقِ فرقدان نهد ار افسر آفتاب
تابنده است پیشِ تو ، تا بنده است ماه
تا داد دل به مِهرِ تو شد دلبر آفتاب
بنهاده بهرِ واعظِ حُسنِ تو در فَلک
از ساق و سقفِ عرشِ برین منبر آفتاب
در مُلکِ حُسن از لِمَنِ المُلک زن صَلا
تا تیره روی مَه شود و ابتر آفتاب
ای شاهِ شاهدانِ جهان ، ماهِ مَه رُخان
ای زینتِ جمالِ تو را زیور آفتاب
نی مادرِ تو خاک نشین است از غمت
اندر فلک نشسته به خاکستر آفتاب
از مشرقِ نفوس الی' مغربِ شموس
شمسُ الشرف ندیده مَهی را در آفتاب
جز آفتابِ چشمِ تو ای آفتاب رو
کس آفتاب ، دیده مگر اندر آفتاب؟
هر کس که آفتابِ رخِ انورِ تو دید
هرگز نمی نهد به جهان دل بر آفتاب
در حیرتم ز خالِ تو این طرفه حالتیست
هندوست این و یا به لبِ کوثر آفتاب؟
هندو شنیده ام که در آذر مکان کند
نشنیده ام نِشیند در آذر آفتاب
در صد هزار پرده بپوشی اگر جمال
باور نداردت به جز از داور آفتاب
تیرِ نگاهت از دلِ افلاک بگذرد
بندد به ره اگر سد اسکندر آفتاب
اذنِ جهاد خواستی آن دم که از حسین
مه تیره فام آمد و شد اَصفَر آفتاب
از بحر غیب شاه شهیدان سوی شهود
برگشت و دید آمدش اندر بر آفتاب
گفتم خزان کوکب اللهُ اکبر است
گو تا زند به چشمِ دو بین نشتر آفتاب
رخصت چو یافتی ز پدر تاختی برون
شه وار ، ماه ، مات شد و مضطر آفتاب
از حلقه های زلف زِره ساختی به بر
شد آسمان فرقِ تو را مَغفَر آفتاب
ناوک ز مژّه ساختی ، از ابروان کمان
از صولتت گریخت سوی خاور آفتاب
بستی چو ذوالفقار ، علی وار بر کمر
بهرِ عدویت آمد چون خنجر آفتاب
بهرام چرخ خنک فلک را لجام کرد
ماهت رکاب آمده و زینِ زر آفتاب
بر پشتِ زین نشستی و آوازِ آفرین
بشنید ز آسمان و زمین بی مر آفتاب
مَه اِن یَکاد خواند ز بهرِ گزندِ خصم
زد آب در رهِ تو به چشمِ تر آفتاب
ای ماهِ برجِ احمد و مِهرِ دلِ بتول
ای روشنت ز نورِ رخِ حیدر آفتاب
گر از مصیبتِ تو زنم حلقه را به در
ترسم زند ز چرخ و فلک بر در آفتاب
آری غمِ تو آتشی افروخت در فَلک
سوزد همیشه با دلِ غم پرور آفتاب
مِهرِ تو تافت در دلِ (رفعت) که از دلش
تابید مِهرِ اکبر و شد اصغر آفتاب.
مرحوم محمد صادق رفعت سمنانی
منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه
با سلام