مناجات 5806

مناجات

 

ای خداوندِ رئوف و فرد و رحمان و رحیم

خلق ایدن ایجادی یوخدان ، قادر و حیّ و قدیم

 

لاشریک و لامکان و لایزال و لاینام

چاره ساز و دلنوازِ پیر و برنا ، خاصّ و عام

 

اعترافیم وار منیم بو خصوصیّاتده

عینِ معنا مثلِ صورت گوسترور مرآتده

 

بولموشم قادر هامی امرِ بِالاِطلاقه سنی

لطفوه چوخدور امیدیم ناامید ایتمه منی

 

بی نیازه کشف راز ایتسون گرک اهلِ نیاز

بی نیاز عالَمده کیمدور؟ کیمده وار بو امتیاز؟

 

هر بشر بو داریده محتاجِ مایحتاجدور

انبیا و اولیا و اوصیا محتاجدور

 

بی نیاز اوز ذاتِ پاکوندور سنون بی شک و رِیب

سنسن آگاهِ ضمایر ، عالِمِ اسرارِ غیب

 

منده مدّتدی دچارم چوخ فشار و زحمته

اوز فشاریمدور منی وادار ایدن بو جرئته

 

خاصّه قرآنِ مجیدونده ایدوبسن فتحِ باب

وار بئله بیر آیه سیزدن سسلماخ مندن جواب

 

هر کس اوز دردین گرک عرض ایلسون یارب سنه

وار علاوه بیر خصوصیّت بو بابتده منه

 

سؤیگلون شاه ِشهیدین آستانینده ایتم

چخ دیوب قؤوماز منی ، اولماز رضا گوزدن ایتم

 

سوز بیوک دوشدی بو سوزده وار بیر اوزگه داستان

رتبه چوخ عالی اولور گر یازسا کلبِ آستان

 

نیلیوم وقتیمده فرصت یوخ ، ولی چوخ ایسترم

عشقیمی بو عاشقانه کلمه لرده گوسترم

 

بلبل ِگلزارِ عشق نورِ عین ِحیدرم

باغِ عشقنده امیدیم وار گوزل گللّر دَرَم

 

چوخ امیدیم وار او نورِ چشمِ زهرای بتول

من دئدیم بیر ایت ، اوزی نوکرلیقا ایتسون قبول

 

گور او شاهون نوکری آیا روادور دهرده

نوکر اولسون گونده بیر شخصه بو غربت شهرده؟

 

گورمسون عالَمده خوش گون ، گولمسین هرگز یوزی

خاطری دردیله ، دایم اشگلیله دولسون گوزی

 

اول یگانه شاعرِ دانشورِ نیکو سیَر

جدّه سین ایلوب مخاطب بیر گوزل مصرع دییر

 

(مصرع از مرحوم حسینی سعدی زمان می باشد)

 

(یوخسا بو نوعی سووَر چرخ ِکهن یافاطمه

گورمسون خوش گون حسینی هر سووَن یافاطمه)

 

نچه مدّتدور دوشوب امر ِمعاشیم مشگله

صبر ایدردیم ضیقه ، اصلا ایلمزدیم من گِله

 

لیک بعضی نکته لر وار صبری ایلر پایمال

صبری نه پامال ایدر ، آنلار اونی اهلِ کمال

 

بیر نفر فرضاً اولا هر بیر علومه آشنا

حق سوزون ایللّه تکذیب ، اولماسا اهلِ غِنا

 

سوز گینه چخدی کناره قالدی مطلب ناتمام

مقصده یول تاپماقا لازمدی سعی و اهتمام

 

کثرت ِجرم ِمعاصیدن داخی یوخدور یوزوم

عرضِ حاجت ایلیوم درگاهِ معبوده اوزوم

 

بوردا تنگ اولماز کُمیتِ فکره میدانِ وسیع

ایلرم درگاهینه بیر آبرومندی شفیع

 

حق یانندا آبروسی چوخدی ، گئچگیندی سوزی

حق قبول ایلر سوزونی ، اولماسا کم لطف اوزی

 

بو مقامین صاحبی کیمدی آدین آلسان خبر

دخت ِشاه اولیا ، اُختِ شُبریله شَبَر

 

بانوی زهرا شیَم ، مریم کنیز ، عیسی' غلام

صاحبِ شأن و شرف دارای عزّ و احترام

 

اسمِ مسعودی نجه مرسوم بر زینب اولوب

بی مسمّا اولمیوب ، واقعده زینِ اَب اولوب

 

زین ، عرب لفظنده زینتدور ، مراد ابدن آتا

بو خانملان تاپدی زینت اسمِ شاهِ لافتا

 

کشف اولا لازمدی اهلِ بزمه بو مطلب نجه

ویردی زینت اسمِ شیر داوره زینت نجه

 

دینِ حق بیر باغدور ، خوش منظر و عالی فضا

باغبانیدی اونون هم مصطفی' هم مرتضا

 

بیر زمان اولدی که آز قالدی سولا گلزارِ دین

قویمادی اما سولا بو ، رونقِ بازار ِدین

 

رونق ِبازار ِدین کیمدور آدین ایتسن سؤال

عرض قیلّام من ، بو شرطیلن نثار ائت اشگِ آل

 

وار گوزل بیر آدی امّا آدینون چوخ عاشقی

وار گوزل بیر قبری ، امّا قبرینون چوخ شائقی

 

آدینی ذکر ایلسم اشگیم آخار بی اختیار

قبرینی فکر ایلسم دلدن گیدر صبر و قرار

 

وصلینه یتسم غمِ هجرین فراموش ایلرم

قبرینه گیتسم دوشوب توپراقه کرنوش ایلرم

 

آدی اهلِ ذوق ایچون دار ِبقایه توشه وار

تربتی خاکِ شفادور ، مرقدی ششگوشه وار

 

آدی قبریندن بولوندی (شانیا ) گچ مطلبه

شرح ویر بیرده شئوناتِ جنابِ زینبه

 

ویردی گر گلزارِ دینه خونِ شاهِ دین صفا

بو خانمدا ایتدی اوز عهدینده بیر عالی وفا

 

او شهید اولماقدا اسلامین اوجالدوب بیرقین

بو اسیر اولماقدا گوردی دینِ حقّین رونقین

 

او شهید اولدی مخالف شرّینه ایتدی علاج

بو اسیر اولدی ویروب احکامِ قرآنه رواج

 

او سویَردی قانیله الوان اولا گل پیکری

بو سویردی قوللاری ، کتفی اولا نیلوفری

 

او سووب چیخسون جِدا باشندا سِیره باشیله

بو سووب اولسون او یولدا همسفر قارداشیله

 

او سویردی خیمه گاه و شوکتی تاراج اولا

بو سویردی کوفه ده تیرِ غمه آماج اولا

 

 او سویردی بزمِ شرب شامده گورسون اوزون

بو سویردی خیزران ظلمون گوروب یومسون گوزون

 

او نماز ِظهر قیلدی چاک چاک اعضائیله

بو نمازِ شب قیلاردی هر گیجه ایذائیله

 

نه نماز شب؟ نجه سجده نجه راز و نیاز

نه عبودیّت نجه طاعت نجه عالی نماز

 

بو عبودیّت فقط بیر زینبه زیبنده دی

حشره دین بو بنده لیقدان بنده لر شرمنده دی

 

سیّد ِسجاد اوزی نقل ایلوری بو مطلبی

بیر گیجه ویرانسراده گوردوم عمّم زینبی

 

نصفِ شبده بی نیازیله ایدور راز و نیاز

حالِ ضعفیله قیلور اگلشدیقی یرده نماز

 

یا دوزلمیر بار ِمحنتدن خمیده قامتی

یا که وار ضعفِ قواسی یوخ قیامه طاقتی

 

سِرّین استفسار ایتدیم مطلبین ، علیا جناب -

گوزلرین دولدوردی اشکیله بیله ویردی جواب

 

من پرستارِ یتیمانم بو واضحدور سنه

 تاپشوروب قارداشیم اطفالین وداعنده منه

 

آتموشام باشدان اودور هر حالیده اوز غصّه می

ویرّم اطفاله غذا سهمیّه سنده حِصّه می

 

شدّتِ جوع ، آلموش الدن قوّهء جسمی تمام

بو سببدن قالمیوبدور منده یارای قیام

 

مقصدیم بوردا دگل کیفیّتِ ویرانسرا

شرکتِ زینب گرکدور کاملا" اثبات اولا

 

او آلوب آغوشه قبر ایچره علی اکبری

بو ایدوب همراه اوزینه لیلیِ غم پروری

 

او آلوب اطرافه یتمیش بیر نفر نیکو سرشت

بو یغوبدور باشه هشتاد اوچ خواتینِ بهشت

 

او یاتیردوب سینه سینده اصغری لایلای دیَر

بو ربابین ناله سینه سس چکوب ایوای دیر

 

او کنارِ نهر علقمده قویوب بیر پاسبان

بو دیارِ کوفه ده کلثومه اولموش همزبان

 

او گیدنده تاپشوروب زینُ العبایه عترتین

بو اولوب سجّاده هر یرده طرفدار و معین

 

او جدا باشندا چخدی گردشه خورشیدوار

بو سنق محملده اولدی راهِ شامه رهسپار

 

او تلاوت ایتدی شهر ِکوفه ده کهف آیه سین

بو ایشیتدی نیزه اوسته قارداشین دلکش سسین

 

او ویروب قرآن سسیله زینبه رمزاً صدا

بو سسین آلجاق دئدی ای نطقوه روحیم فدا

 

خوش سسون کسمه قولاقیمدن باجون قربان سنه

صوتِ قرآنون جداده قوّتِ دلدور منه

 

ای هلالِ یک شبه ، انگشت نمای مرد و زن

دوتقون آی اطرافینه گوز یاشین انجم تک دوزن

 

چون هلالِ نو گورور بو اهلِ کوفه قاشیوی

بیر بیرینه گوسترور نوکِ جداده باشیوی

 

خامه دن فریاد ایشتدیم من ، کیم آنلار مطلبی

کیم بولر کیفیّت حالِ جنابِ زینبی

 

گور نه حالتده گورور قارداش باشین بو بینوا

گه هلاله اوخشادور ، گه نیزده دوتقون آیا

 

آخرینده هر آئین غایب اولور آی اوچ گجه

رؤیتِ رأسِ حسینده آی کیمی دوشدی گجه

 

یعنی اولموشدی او باشدا اهلِ بیتیندن جُدا

کوفه ده اولدی قمر تک مرکزی نوکِ جِدا

 

غفلتا" گوردی جِدا اوسته باجی قارداشینی

بو سببدن اوخشادوب تازه هلاله باشینی

 

گوز یاشی قویماز بو گوز گورسون او غمناک عالَمی

دیدهء دلده مجسّم قیل او شورِ اعظمی

 

خرمنِ ماهه باخوب آختارما پروین خوشه سی

آی خسوفه دوشسه گورسنمز مگر بیر گوشه سی

 

زینبون منظوریده شاید بودور اوزگه دگول

شه جمالین بیر دوتولموش آی کیمی دوتموشدی کول

 

گورماقا قارداش جمالین ایتدی هر قدر اهتمام

گوردی بیر ذرّه نمایاندور ، دگل مرئی تمام

 

تار ایدوب بیر منخسف آی تک او بدرِ کاملی

چولقیوب یولّار توزی ، قان پرده سی ، مطبخ کولی

 

باجی فکر ایتدی مبادا قارداشی دلتنگ اولا

بولدی لازم مهربان قارداشیله همرنگ اولا

 

نیلدی؟ واضح بیانِ حاله یوخ دلده توان

گوردولر جاری اولور قان ، چوبِ محملدن روان

 

بو وفاده باجی قارداش گورمیوب چشمِ جهان

(شأنی) ختم ائت ، برقِ خامه آز قالور اولسون جهان

 

اوچ نفر زوّارِ سلطانِ سریرِ ارتضا

نوکرِ شاهِ شهیدان ، زایرِ قبرِ رضا

 

بیر رحیم ، ایکی حسین ، بانی اولوب بو طلبه

هر کیمین وار مشگلی ، ایتسون توسّل زینبه.

 

مرحوم شانی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 5751

مناجات

 

یارب بو گون ایتدیم وفا اوز ایتدیقیم پیمانیمه

ویردیم رضا تیر جفا آلدیم یارالی جانیمه

 

باخدیم ازلکه عهدیمه ترک جهان ایتدیم بو گون

من یَشتری سوداسینون شرحین بیان ایتدیم بو گون

دشت بلانی قانیله باغ جنان ایتدیم بو گون

حتّی اوزومده لاله تک آخِر بویاندیم قانیمه

 

بیر بیله ساعت ای خدا بیر عمر ایلردیم سراغ

صد شکر اولدی قسمتیم اغیاریدن تاپدیم فراغ

زاغ و زاغن خالی اولوب اطرافیدن خلوتدی باغ

بلبل کیمی دل آچموشام راز دله جانانیمه

 

جسمیمده قانلی یاره لر نی تک گلوبدی نالیه

درک ایلدیم بو عالمی یتدیم مقام عالیه

گیسوی اکبر تک خدا پرتاب و چین پر غالیه

دوندردی چینه بو چولی باخ دسته ی ریحانیمه

 

دوغراندی بیر اکبر کیمی پیغمبره بنزر بالام

واردور یری اکبر دیوب عالملره شیون سالام

چون سن رضاسن یانمارام منده گرکدور کام آلام

باخدوقجا القان ایچره بو آهو صفت قربانیمه

 

سمّ ستوران ایلیوب پامال جسم قاسمی

قولسوز یخوب آتدان یره دشمن رشید عبّاسیمی

زینب گرکدور شامیده دوتسون منیمده یاسیمی

مسکن اولاندا گوشه ی ویرانه اول نالانیمه

 

ایستردیم اهل عالمه مفتوح اولا باب فرج

اتمام حجّت ایلدیم تا ایتمه سون افواج لَج

من سهلم، عبّاس ئولماقی افلاک قدّین ایتدی کج

ماه فلک افسوس ایدوب یاندی مه تابانیمه

 

من باخمارام اوغلوم ئولوب چوخدور ملال و محنتیم

قارداشسیزام آرتوب غمیم اولموش خمیده قامتیم

یارب تمام عمریدن خوشدور منه بو ساعتیم

عالملری ویرسن اگر اولماز عوض بو آنیمه

 

بیر ضعفیله شدّت یتوب بو گون گونون احراقینه

یر ایسّیسی ایلر اثر بو آتلارین دیرناقینه

امّا خوشام من دوشموشم کرب و بلا توپراقینه

آختارمارام بیر کولکه یر راحتدی بو یر جانیمه

 

غم ایتمرم یالقوزلیقا نه یار و نه یولداش قالوب

نه قارداش اوغلی نه اوغول نه مهربان قارداش قالوب

گلمز ندن شمر شقی گورمور مگر بو باش قالوب

امّا گلنده شمر دون زینبده گلسون یانیمه

 

هر نه گمانیم واریدی تقدیم ایتدیم من سنه

سنده بغیشله جدّیمون امّتلرین یارب منه

ویر بیر امان نامه اولار یتسون مقام ایمنه

سن قیل کرم اکرام ایدوم منده گلن مهمانیمه

 

ناگه حبیبه بیر ندا ایتدی او دم محبوبیدن

ای سویگلوم بو حالتون آلدی شکیب ایّوبیدن

میلون نه قدر اولسا جوان و پیر و زشت و خوبیدن

عفو ایلرم قویمام بیری قویسون قدم نیرانیمه

 

امّت غمینده ایمدیکه چوخ آه و زارون وار حسین

غم ایتمه عفو ایتدیم حسین چوخ اعتبارون وار حسین

هر بیر کسه ایتسن عطا ایت اختیارون وار حسین

محکوم حکم ایتدیم سنه سن حاکم اول رضوانیمه

 

بو کارگاهیمده اولان وار هر نه بیش و کم سنون

حور و مَلَک، عرض و فلک، حتّی تمام عالم سنون

آب فراتی ایستمه کوثر سنون زمزم سنون

بیرده دیمه اوچ گوندی سو دگموب لب عطشانیمه

 

ای نور عین فاطمه محبوب حیّ ذوالکرم

بیر لطف قیل ویرّم قسم قارداشون عبّاسه قسم

ایسته شِفا ویرسون خدا هر چاره‌دن بی‌چاره‌ام

دکترلر امّا گورمه سین عاجزلیوب درمانیمه

 

مرحوم شانی تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 5526

مناجات

 

یا ازلیَّ الظُّهور، یا ابدیَّ الخفا

نورُک فوقَ النَّظر، حُسنُکَ فوقَ الثَّنا

 

نور تو بینش‌گداز، حسن تو دانش‌گسل

فکر تو اندیشه‌کاه، کُنه تو حیرت‌فزا

 

بر درت اندیشه را شحنۀ غیرت زند

لطمۀ حیرت به روی، سیلی جهل از قفا

 

شاهد عرفان توست از همه کس بی‌نیاز

گو همه دل‌ها بسوز، گو همه جان‌ها برآ

 

نکتۀ توحید تو آن‌چه پسند آیدت

عقل نگیرد فرو، کشف نیابد فرا

 

علم تو آن‌جا که شد پرده‌نشین بُطون

نیست مطالب درست، نیست دلایل رسا

 

دانش و بینش به هم، یک به یک آمیخته

ابجد عشق تو را هست نخستین هجا

 

سطر بقا را تویی اول و آخر ولی

اولِ بی‌ابتدا، آخرِ بی‌انتها

 

خواسته عدلت به نور نظم جهان وجود

داده به خورشید و مه ملک صباح و مسا

 

هر گلی از گلشنت یافته رنگی دگر

خندۀ گل زعفران، گریۀ خونین حنا

 

پیش بزرگی تو خُرد، بزرگان همه

چرخ به راه تو خاک، شاه به کویت گدا

 

ما همه امّیدوار، جود تو امّیدبخش

ما همه حاجت‌طلب، لطف تو حاجت‌روا

 

از همه آزاده‌ام تا به توام پای‌بند

وز همه بیگانه‌ام تا به توام آشنا

 

دور فکن از دلم وز دل من دور به

هرچه نه‌شوق و شعف،هرچه نه‌عشق و ولا

 

صید محبت منم، آرزویم بس همین

کز خَم فتراک شوق باز نگردم رها

 

گر ز تو آید غمی بر دل غم‌پرورم

موی به مویم کشد زمزمۀ مرحبا

 

در شب تاریک غم کرده به درماندگی

خاک‌نشینان جُرم بر کرمت اتّکا

 

آن‌که تو افراختی بر سر اقبال او

چتر سعادت کشد سایۀ بال هما

 

داشت سلیمان به خود نام تو نقش نگین

ورنه چه بندد پری آصِفِ بِن برخیا

 

ای که به هر جا ظهور کرده به نام دگر

هم عربی را اله، هم عجمی را خدا

 

سجده به هر سو برم، قبله تویی غیر نه

کعبۀ بطحا یکی‌ست با حرم ایلیا

 

گم‌ره کوی تو را حرف جبین: قَدْ هَلَک

سالک راه تو را نقش نگین: قَدْ نَجَی

 

نام مسلمانی‌ام از وَرَقت دور باد

تن به حرم معتکف، دل به صنم مبتلا

 

عاجز و درمانده‌ام، بر دل من می‌کند

نفس ستم بر ستم، حرص جفا بر جفا

 

بر دل افسرده‌ام حیف که کردم چنین

مشعل قدّوسیان کشتۀ باد هوا

 

برمن و برحال من وای کزاین نفس‌شوم

می‌رودم ناروا، می‌سزدم ناسزا

 

داعیۀ این و آن از دل من دور کن

نیست جز این ملتمس،نیست جز این‌مدَّعا

 

مفتقرم مفتقر، برده به تو افتقار

ملتجی‌ام ملتجی، کرده به تو التجا

 

تا مگر از نور تو بدر شوم بر سپهر

می‌طلبم از جهان همچو هلال انزوا

 

تشنۀ فیض توام ابر عنایت ببار

دجلۀ بغداد کن بادیۀ کربلا

 

از تو کتابی به ماست علم نبوت در او

فاتحۀ آن صفی، خاتمه‌اش مصطفی

 

جنبش پرگار صنع شد ز ازل تا ابد

زین دو فراهم رسید دایرۀ انبیا

 

نور تو پست و بلند کرده احاطت همه

خواه به کوه اُحد، خواه به غار حرا

 

خرمن اصحاب شید چون نشود سوخته

برق‌زنان ذوالفقار در کمر مرتضی

 

از نظر ما گذشت وز بصر ما نهفت

بس‌که بلندی گرفت کوکبۀ اصطفا

 

خاتمۀ کار من هم به هدایت رسان

چون تو خود آموختی فاتحۀ إهدنا

 

بر سر آنم دگر کز سر بیچارگی

ناله‌کنان درد دل ختم کنم بر دعا

 

من که و حرف دعا کز ادبم دور باد

علمُک فی کلِّ حال مُشتَملٌ حسبُنا

 

فیض کاشانی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 5278

مناجات

 

دنیایه بیرده گلسم اگرمن اوتانمارام

ابنای خلقتی داخی بیرده اینانمارام

 

بیریارمهربان منه سنسن خدای من

سندنصورا بیراوزگه سینه آرخالانمارام

 

چوخ غفلت ایلیوب سنی یاددان چیخاتموشام

ای کایناتی خلق ایلین حقی دانمارام

 

گرسن منی بو خواب عدمدن اویاتماسان

عالمده وار نقدرحیاتیم اویانمارام

 

قدرت الین اگرباشیما اولسا سایبان

نامرد سایه سینده گیدوب دالدانمارام

 

اهل زمانه نین ایشی عالمده رنگیدی

ئولسمده من بو خلقیله همرنگ اولانمارام

 

بیریرتاپانمورام که بشراوردا اولماسین

تاپسام اگربو شهریده بیرآن دایانمارام

 

مجنون کیمی گیدوب گزرم منده چوللری

جنس دو پا اولان یره اصلا دولانمارام

 

ببر و پلنگیله اولا بلم من آشنا

بیر کلمه اونلارین سوزینی گرچه قانمارام

 

درنده شیریله یاشاماق سهلیدورمنه

اوزنوعمین مصاحبتین سهل سانمارام

 

چوللرده باتسا خارمغیلان ایاقیمه

یتمز ملال قلبیمه هرکزاوسانمارام

 

(حداد) اولوب بو شهریده بیر عمریانموشام

اوددوتسا یانسا گر چه جهان اهلی یانمارام

 

مرحوم حداد تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 4837

یخیلسین

 

الدن توتانیم یوخدی نگارا توت الیمدن

قویما بو حرمخانه ده دیوانه یخیلسین

 

یوخ ذره هراسیم یخیلام من یخیلاندا

قورخوم بودی میخانه ده پیمانه یخیلسین

 

دیوانه کونول مستیدی صهبای بلادن

پای خما لازمدی که مستانه یخیلسین

 

میخانه نی میخانه ائدن یاریدی ساقی

یار اولماسا میخانه ده میخانه یخیلسین

 

میخانیه دیوانه ده یوخ ذره تزلزل

عالمده گرک خانه ی بیگانه یخیلسین

 

رند ازله عربده جو اولدی قلندر

رندانه گرک رندیله رندانه یخیلسین

 

ای ملک خراباتی خرابات ائلیین شه

گل قویما خراباتیده جانانه یخیلسین

 

میخانه ده بیر ذکر جلی مرد فکن دور

ذکر اهلی گرک ذکرده مردانه یخیلسین

 

میخانه دواخانه دی جمع فقرایه

گل گل صنما قویما دواخانه یخیلسین

 

(شبگیری) ائدیب خانه نشین خانه سی ویران

راضی دگولم خانه سی ویرانه یخیلسین

 

استاد شبگیر تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 4731

مناجات

 

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم

نمانده باطنی اصلا به ظاهر دینم

 

نگاه کردم و دیدم تمام شد عمرم

هنوز جاهلم و بنده ی شیاطینم

 

گناه کردم و از رو نرفتم و حالا

مرا زمین زده این کوله بار سنگینم

 

قساوت دل آلوده ام سبب شده است

امام عصر خودم را اگر نمی بینم

 

همیشه بر در این خانه محترم بودم

منی که مستحق ناسزا و نفرینم

 

خودم اگر چه خودم را دگر نمی بخشم

ولی به رحمت پروردگار خوش بینم

 

درست نیست بیایم به خانه، می دانم

اجازه هست کمی پشت خانه بنشینم؟

 

اگرچه شیعه نبودم تمام عمرم را

خوشم به لطف علی در صف محبینم

 

شنیده ام که علی همدم فقیران بود

در آرزوی علی سال هاست مسکینم

 

خدا کند که بیاید کنار من باشد

خدا کند که بیاید زمان تلقینم

 

مرا به مرهم و طب و طبیب حاجت نیست

که اشک روضه ی عباس هست تسکینم

 

شکسته ای کمرم را بلند شو برویم

سکینه را چه کنم من شهید خونینم؟

 

هزار شکر که ام البنین نمی بیند

چقدر غنچه ی تیر از تن تو می چینم

 

محمد جواد شیرازی

دعای دسته جمعی 4696

دعای دسته جمعی

 

الهی ایله کرم آل حیدره خاطر

حقیر عزانی قبول ایت پیغمبره خاطر

 

الهی تشنه لبان اصفره باغشلا بیزی

حسینون اوغلی علی اکبره باغشلا بیزی

او ساربانی کَسَن اللره باغشلا بیزی

خجالت ایلمه زهرای اطهره خاطر

قیامتین گونی خاتون محشره خاطر

 

آپارما بیزلری مشغول ذمه دنیادن

بیزی معاف ایله خالق عذاب عقبادن

آیرما بیزلری روز جزاده مولادن

اسیر شامه گیدن قاره معجره خاطر

حیالی زینب و کلثوم مضطره خاطر

 

الهی حرمت بیمار دشت کرب و بلا

لباس عافیت ایله مریضیانه عطا

نقدر قرضی اولان واردی قرضین ایله ادا

خلیل کعبه منائیله مشعره خاطر

حسین عزاسینه محراب و منبره خاطر

 

الهی ارتش اسلام و شاهه ویر قدرت

ئوزون عطا ایله ایرانیانه امنیت

حلال کسب ایدن اشخاصه ویر گیلن برکت

لوای دینی بلند ایله ئللره خاطر

حسینه یاور اولان میر لشگره خاطر

 

الهی ملّت اسلامی ساخلا ایمنده

جهاندا قویما خدایا اولاق سرافکنده

قوناق خجالتی اهل و عیاله شرمنده

خرابه ده سارالان رنگی گُللره خاطر

حسین رقیّه سی مظلومه دختره خاطر

 

الهی هیچ کسی دنیاده یالقوز ایتمه گلن

آلوب عصاسین الیندن اوغولسوز ایتمه گلن

اوغول چراغنی سوندورمه،صونسوز ایتمه گلن

رباب و لیلی ستمدیده مادره خاطر

شکسته قلبلی کلثوم مضطره خاطر

 

الهی حوزۀ علمیه ویر شکوه و صفا

تمام مجتهده طول عمر ایله عطا

ئوزون مراجع دینی موفق ایله خدا

قالان او اوچگونی قوم اوسته پیکره خاطر

باشی قلجلانان عالمده حیدره خاطر

 

بو جمعی بانی ئیله صاحب افتخار ایله

بیزی حسینون عزاسینده پایدار ایله

امام عصریمزی ظاهر آشکار ایله

جناب مسلم بی یار و یاوره خاطر

حنا یرینه یاخان قانی اللره خاطر

 

مرحوم قدرت الله نادری

مناجات 4684

مناجات

 

ای آفتاب رحمت ادرکنی یا الهی

ای کوثر محبت ادرکنی یا الهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

من بنده ای حقیرم رو در روی جلالت

زشتم ولی اسیرم بر جلوه ی جمالت

ای وای اگر بمیرم در زشتی و تباهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

این اشک دانه دانه این دیده ی پر آبم

این ناله ی شبانه این شور و اضطرابم

ای بهترین بهانه بر حال دل گواهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

از فرط بی حیایی بر تو وفا نکردم

با نور کبریایی دل آشنا نکردم

با توبه ای نهایی دل را بده پناهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

نخل ولا نشاندی در شوره زار قلبم

بذر وفا فشاندی در نو بهار قلبم

طعم دعا چشاندی بر قلب من به آهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

یا رب مکن عذابم در آتش جدایی

بنما چنین خطابم بنده تو مال مایی

یارب بده جوابم بر من نما نگاهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

امشب طفیل کوی ارباب با وفایم

پروانه گرد روی آن ماه دلربایم

دانم گل نکوی حق بخشدم به کاهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

من با همه بدیها دیوانه ی حسینم

غرق گناهم اما دیوانه ی حسینم

یا رب به حق مولا آیا نمانده راهی ؟

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

خواهم به چشم گریان پاکم کند نگارم

در کربلای جانان خاکم کند نگارم

او نور محض دوران من بنده ی سیاهی

ادرکنی یا الهی ادرکنی یا الهی

 

سید محمد میرهاشمی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 4681

مناجات

 

قسم به خون شهیدان به کربلابه حسین

خدا به حشر ببخشد گناه ما به حسین

 

طلوع  ماه  مبارک   مبارکش   باشد

کسیکه روزه ی خود سازد ابتدا به حسین

 

خوشا  به  روزه ی  مقبول  روزه  دارانی

که ابتدا به حسین است وانته ابه حسین

 

سلام  باد  بر  آن  روزه  دار  تشنه  لبی

که آب نوشد و گوید سلام ما به حسین

 

شروع و آخر  این ماه  با زیارت  اوست

چه عزت است که داده است کبریابه حسین

 

 زیارتش   سه  شب   قدر  لذتی  دارد

شب علی است ولی باید التجا به حسین

 

خدای  عالمیان  می دهد  جوابش  را

دهد سلام هر آنکس زهرکجا به حسین

 

سه روز اگر تن او بود بر زمین داده است

فضلیت سه شب قدر راخدا به حسین

 

توای خدای حسین و علی دراین رمضان

قبول کن همه طاعات شیعه را به حسین

 

سید رضا مؤید

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات با حضرت امام حسین (ع) 4678

مناجات با امام حسین (علیه السلام)

 

قطره ای گمشده ام در دل دریای حسین

چشم ِ دل می طلبم محض ِ تماشای حسین

 

هر که را خواسته باشد به جنون می کِشَدَش

سخت دیوانه کننده ست مداوای حسین

 

کوه هم از کرَمش تاب نیاورد و نوشت؛

بر عقیق یمنی نام دلارایِ حسین

 

خانهٔ بختِ من از لطف خدا شد هیئت

تا که خوشبخت شوم... پیر شوم ‌پایِ حسین

 

از گناهان من آگاه... ولی راهم داد

مانده ام در کرم و سبکِ مدارای حسین

 

میزبان گرچه خدا؛ لحظهٔ افطار بگیر؛

حاجت از مشک و علَم! از خودِ سقّای حسین

 

در مناجاتِ ابوحمزه تداعی شده است

سجدهٔ نیمه شب و غربتِ نجوای حسین

 

میدهد جان به تنِ مرده به یک پلک زدن

طفل شش ماهه؛ همان حضرتِ عیسای حسین

 

روزه واجب شده تا روضه مجسّم بشود

یاد سوزِ عطش و خشکی لبهای حسین

 

 عاطفی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 4657

مناجات

 

به این طریق خدایی کسی کجا بکند

که ما خطا بنماییم او عطا بکند

 

نه بندگی نه رفاقت نه عاشقی کردیم

برای کار نکرده چه لطف ها بکند

 

همیشه بر همه باریده و ندیدم من

برای رحمت خود خوب و بد سوا بکند

 

در انتظار گدا نیست تا که در بزند

به هر کجا که گدا هست سفره وا بکند

 

برای آن که به معراج بنده راببرد

میان کرببلا عرش را بنا بکند

 

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که قبل بندگی ات او به تو عطا بکند

 

منی که همت توبه ندیده ام در خویش

مگر خدا زگناهان مرا جدا بکند

 

مگر به حق علی و به حق آل علی

به این امید نگاهی به سوی ما بکند

 

چه فرق میکند آن کس که معرفت دارد

علی علی بکند یا خدا خدا بکند

 

چه می شود که بمیرم کنارشش گوشه

عجب خیال خوشی کرده ام خدا بکند

 

موسی علیمردانی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 4643

مناجات

 

رو سیاهم ، بی پناهم آمدم

سربه زیرم غرق آهم آمدم

 

دست خالی نه ... که دست پر ببین

این من و بار گناهم آمدم

 

از همه جا رانده و وامانده ام

میدهی آیا تو راهم ؟ آمدم

 

راه گم کردم که اینجا آمدم

می کنی تو سر براهم آمدم

 

منکه از چشم همه افتاده ام 

تو ولی کردی نگاهم آمدم

 

از سر جهلم جسارت کرده ام

بنده ی پر اشتباهم آمدم

 

خسته از دنیا و از نفسم شدم

می کند دنیا تباهم... آمدم

 

تو خودت گفتی بگویم بالحسین

می گْذری از اشتباهم آمدم

 

بالحسین ، گفتم دلم رفته حرم

زائر آن بارگاهم آمدم

 

تشنگی روزه اشک روضه شد

روضه خوان قتلگاهم آمدم

 

گفت با لشگر برای خود که نه

بهر طفل بی گناهم آمدم

 

رو زدم آبی بگیرم ... ناگهان

شد جواب اصغرم تیر و کمان

 

حسین رحمانی

مناجات 4609

مناجات

 

با اینکه هر دفعه تو می بینی گناهم را

اما نمی آری به رویم اشتباهم را

 

اینجا پر است از رو سفیدان تو یا الله

پس من کجا مخفی کنم روی سیاهم را؟

 

مردم سیاهی های رویم را نمی بینند

از دور می بینند تنها روی ماهم را

 

من بعد از اینهم سر به راه تو نخواهم شد

پس تو عوض کن سمت راه خویش راهم را

 

محتاج جز تو بودن اصلا به صلاحم نیست

از هرکسی بهتر تو می دانی صلاحم را

 

دیدی اگر جایی به جز توچشمم افتاده...

قدرت بده تا اینکه بردارم نگاهم را

 

بر حب حیدر تکیه دادم که نمی افتم

می ترسم از اینکه بگیری تکیه گاهم را

 

بگذار گرم روضه ها باشد نفس هایم

خرج حسین بن علی کن سوز و آهم را

مناجات 4602

مناجات

 

ﻣﻠﮑﺎ ﺫﮐﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺧﺪﺍﻳﯽ

ﻧﺮﻭﻡ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻩ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﺎﻳﯽ

 

ﻫﻤﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺟﻮﻳﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﺗﻮ ﭘﻮﻳﻢ

ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺳﺰﺍﻳﯽ

 

ﺗﻮ ﺯﻥ ﻭ ﺟﻔﺖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﺭ ﻭ ﺧﻔﺖ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﺍﺣﺪ ﺑﯽ ﺯﻥ ﻭ ﺟﻔﺘﯽ ﻣﻠﮏ ﮐﺎﻣﺮﻭﺍﻳﯽ

 

ﻧﻪ ﻧﻴﺎﺯﺕ ﺑﻪ ﻭﻻﺩﺕ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﺣﺎﺟﺖ

ﺗﻮ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﻟﺠﺒﺮﻭﺗﯽ ﺗﻮ ﻧﺼﻴﺮ ﺍﻻﻣﺮﺍﻳﯽ

 

ﺗﻮ ﺣﮑﻴﻤﯽ ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺗﻮ ﮐﺮﻳﻤﯽ ﺗﻮ ﺭﺣﻴﻤﯽ

ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩٔ ﻓﻀﻠﯽ ﺗﻮ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺛﻨﺎﻳﯽ

 

ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻭ ﮔﺪﺍﺯﯼ ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﯼ

ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﯼ ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍﻳﯽ

 

ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﺮﮎ ﻭ ﺷﺒﻴﻬﯽ

ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﺮﯼ ﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﯽ

 

ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﻬﻢ ﻧﮕﻨﺠﯽ

ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺷﺒﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻧﻴﺎﻳﯽ

 

ﻧﺒﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ

ﻧﻪ ﺑﺠﻨﺒﯽ ﻧﻪ ﺑﮕﺮﺩﯼ ﻧﻪ ﺑﮑﺎﻫﯽ ﻧﻪ ﻓﺰﺍﻳﯽ

 

ﻫﻤﻪ ﻋﺰﯼ ﻭ ﺟﻼﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﻳﻘﻴﻨﯽ

ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺭﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺩﯼ ﻭ ﺟﺰﺍﻳﯽ

 

ﻫﻤﻪ ﻏﻴﺒﯽ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﻋﻴﺒﯽ ﺗﻮ ﺑﭙﻮﺷﯽ

ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﯽ ﺗﻮ ﺑﮑﺎﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﻓﺰﺍﻳﯽ

 

ﺍﺣﺪ ﻟﻴﺲ ﮐﻤﺜﻠﻪ ﺻﻤﺪ ﻟﻴﺲ ﻟﻪ ﺿﺪ

ﻟﻤﻦ ﺍﻟﻤﻠﮏ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺳﺰﺍﻳﯽ

 

ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺳﻨﺎﻳﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ

ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻮﺩﺵ ﺭﻭﯼ ﺭﻫﺎﻳﯽ

مناجات 4601

مناجات

 

ﺍﯼ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺠﺰ ﺗﻮ ﻣﻠﮏ ﺍﻟﻌﺮﺵ ﻧﺪﺍﻧﻢ

ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﯽ ﻧﻪ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻢ

 

ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﻋﺎﺩﺕ ﭼﺸﻤﻢ

ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻤﺪﺕ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﺭﺩ ﺯﺑﺎﻧﻢ

 

ﻋﺎﺭﻓﺎ ﻓﺨﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﻧﻢ

ﻣﻠﮏ ﻋﺎﻟﻤﻢ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻧﻬﺎﻧﻢ

 

ﻏﻴﺐ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﭘﺲ ﻏﻴﺐ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ

ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻏﻴﺐ ﺑﺪﺍﻧﻢ

 

ﭘﺎﮎ ﻭ ﺑﯽ ﻋﻴﺒﻢ ﻭ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩٔ ﻋﻴﺐ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻘﺎﻥ

ﺩﺭ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﭘﻮﺷﻨﺪﻩٔ ﻋﻴﺐ ﻫﻤﮕﺎﻧﻢ

 

ﻫﻤﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﻧﺌﯽ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻢ

ﻫﻤﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻧﺌﯽ ﮐﺎﻡ ﺯﺑﺎﻧﻢ

 

ﺷﻨﻮﺍﯼ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻘﻢ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ

ﺷﻨﻮﺍﻳﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻴﺸﻨﻮﺍﻧﻢ

 

ﺣﯽ ﻭ ﻗﻴﻮﻣﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﻧﺪ

ﻣﻦ ﻳﮑﯽ ﻣﻌﺘﻤﺪ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﻗﻴﻮﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ

 

ﻣﻠﮏ ﻃﺒﻌﻢ ﻭ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺭﻩٔ ﻃﺒﻌﻢ

ﻧﻪ ﭼﻮ ﻃﺒﻌﻢ ﻣﺘﻮﻃﻦ ﻧﻪ ﭼﻮ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﺭﻭﺍﻧﻢ

 

ﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺤﺮﻡ ﻧﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ

ﻧﻪ ﺑﺨﻨﺪﻡ ﻧﻪ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻢ

 

ﻧﻪ ﺯ ﻧﻮﺭﻡ ﻧﻪ ﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻪ ﺯ ﺟﻮﻫﺮ ﻧﻪ ﺯ ﻋﻨﺼﺮ

ﻧﻪ ﺯ ﺗﺤﺘﻢ ﻧﻪ ﺯ ﻓﻮﻗﻢ ﻣﻠﮏ ﮐﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻢ

 

ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ

ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻓﻬﻢ ﺗﻮ ﮔﻨﺠﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻨﻢ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻧﻢ

 

ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻓﻬﻢ ﺗﻮ ﮔﻨﺠﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ

ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻖ ﺁﻧﻢ

 

ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻭ ﮐﺮﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻟﻢ

ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﻧﻈﺮ ﺳﻮﯼ ﺩﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﻧﻢ

 

ﮔﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻟﺖ ﻳﮏ ﻧﻈﺮ ﻓﻴﺾ ﺑﮕﻴﺮﻡ

ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﻮﯼ ﮐﺸﺘﻪٔ ﺗﻴﻎ ﺧﺬﻻﻧﻢ

 

ﺷﻴﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﯽﺀ ﻣﺠﺎﺯﯼ

ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩٔ ﺍﺷﻴﺎﺀ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﻧﻢ

 

ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩٔ ﺗﻮﺭﺍﺗﻢ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻭ ﺯﺑﻮﺭﻡ

ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩٔ ﻓﺮﻗﺎﻧﻢ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻧﻢ

 

ﺻﻔﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﺧﺎﻟﻖ ﺑﯽ ﭼﻮﻥ

ﻧﻪ ﮐﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﺲ ﻧﻪ ﺍﺯﻳﻨﻢ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ

 

ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﻝ ﻣﺘﻘﻴﺎﻥ ﺭﺍ

ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻻﻝ ﺻﻤﺪﯼ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﺎﻧﻢ

 

ﮐﻔﺮ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺯﺑﺎﻧﯽ

ﺟﺮﻡ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻋﺬﺭ ﮔﻨﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻧﻢ

 

ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﺮﻣﺖ ﺯﻳﺮ ﻟﺤﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ

ﺧﻮﺵ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﻢ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻧﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ

 

ﺁﻥ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ

ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻧﺠﻤﻨﯽ ﭘﺮﺩﻩ ﺯ ﺭﺍﺯﺕ ﻧﺪﺭﺍﻧﻢ

 

ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ ﺯ ﺻﺮﺍﻁ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ ﺯ ﻋﺬﺍﺑﺖ

ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺭﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻧﻌﻴﻤﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ

 

ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻮﻕ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺷﻮﯼ ﻣﺴﺖ ﺗﺠﻠﯽ

ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ

 

ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺯ ﻟﻄﻔﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻡ

ﮐﻮﻩ ﮐﻮﻩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻌﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﻡ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻧﻢ

 

ﻫﺮ ﻋﻄﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﮑﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺑﻨﺪﻩٔ ﻣﻦ ﻣﻦ

ﺧﻮﺵ ﻧﺸﻴﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩٔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺴﺘﺎﻧﻢ

 

ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ

ﺍﻭ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻤﺸﺪﮔﺎﻧﻢ

 

ﺑﺎﺭ ﺍﻻﻫﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﺭﯼ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺳﻨﺎﻳﯽ

ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﻳﺎﺭﺏ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﺍﻧﻢ

مناجات 4599

مناجات

 

دامن آلوده و بار گناه آورده ام

گر چه آهی در بساطم نیست آه آورده ام

 

هر که بودم هر که هستم با کسی مربوط نیست

بر امام مهربان خود پناه آورده ام

 

هر که آرد تحفه ای در محضر مولای خود

من دو دست خالی و کوه گناه آورده ام

 

در کرم شه را گدا باید گدا را نیز شاه

من گدا دست گدایی سوی شاه آورده ام

 

بر کبوترهای صحنت هدیه ی ناقابلی است

گندم اشکی که در این بارگاه آورده ام

 

ناله ام در سینه، اشگم در بصر، سوزم به دل

نامه ای چون دود آه خود سیاه آورده ام

 

نی عجل با کوه عصیان عفو، نازم را کشد

رو به سوی مظهر عفو اله آورده ام

 

ذرّه بودم زائر شمس الشّموسم کرده اند

قطره ای بودم به این دریا پناه آورده ام

 

گر چه هستم قطره ای ناچیز، یک دریای اشک

هدیه بر مولای خود روحی فداه آورده ام

 

هر فقیری هست دست خالیش سرمایه اش

من فقیرم دست خالی را گواه آورده ام

 

«میثما» مولا اگر پُرسد چه آوردی بگو

سر به خاک زائرت از گرد راه آورده ام

 

 حاج غلامرضا سازگار

مناجات 4598

مناجات

 

یارب قاپیوا دیده‌ی گریانیله گلدیم

نار غمه یاندیم دل سوزانیله گلدیم

 

هانسی قاپینی چالدیم اولوب خوار قیتدیم

نومید اولوب هربابیدن افغانیله گلدیم

 

بولدوم که هامی بنده‌لرین دعوت ایدوبسن

منده قوشولوب زمره‌ی پاکانیله گلدیم

 

سیلدیم اورک آئینه‌سینین گرد وملالین

درگاهیوه اخلاصیله،ایمانیله گلدیم

 

ای عیب لرین اوستونه پرده چکن آلله

آگاه‌سن اسراره نه عنوانیله گلدیم

 

نفسیم منی اغفال ائلدی چیخدیم اوزومدن

شرمنده‌یم قلبیم دولی القانیله گلدیم

 

گوز تیکمیشم اُول رحمتیوه من گونی قاره

عفو ایله منی قلب پریشانیله گلدیم

 

سرکش اولوب طغیان ائلدیم جهلیده یاندیم

دوتدوم رمضانی یوزه قرآنیله گلدیم

 

عمروم بویی دریای جهالتده چالشدیم

غرق اولدی گَمیم موجیلی طوفانیله گلدیم

 

ال آچمیشام درگاهیوه یاقاضی الحاجات

هرچند الیم بوشدی بونقصانیله گلدیم

 

خجلت تری آلنیمدا سرافکنده ونادم

یوخ عذر وبهانم دل ویرانیله گلدیم

 

یارب منیم افعالیملن ایلمه رفتار

رحمونله مدارا ائله پیمانیله گلدیم

 

دُوی صدقیله باب کرمی عرض ائله(راشد)

 مأیوس ائلمه الده‌کی امکانیله گلدیم

 

 راشد بیرامی سیس

مناجات 4597

مناجات

 

نه آهی مانده تا از دل برآرم

نه اشکی تا که از خجلت ببارم

 

همه سرمایه‌ام این دست خالی است

فقیرم غیر از این چیزی ندارم

 

دگر از خویشتن مأیوسم اما

به فضل و رحمتت امیدوارم

 

گناهم را به یک «العفو» گفتن

تو می‌بخشی، ولی من شرمسارم

 

جحیمت را کنم دریای رحمت

به اشک مخفیِ شب‌های تارم

 

به چشمم بی تو بدتر از جحیم است

جنان را گر نهی در اختیارم

 

اگر خوبم اگر بد، هر که هستم

امیرالمؤمنین را دوست دارم

 

گنه کارم، ولی خون حسین است

که می‌جوشد ز چشم اشکبارم

 

حسین ابن علی کی می‌گذارد

که پا در آتش دوزخ گذارم؟

 

 محمد مبشری

مناجات با خدا و جواب زیبای حضرت باری تعالی 4578

مناجات با خدا

و جواب زیبای حضرت باری تعالی

 

خدایا مرا مبتلایم بكن

به نور هدا آشنایم بكن

 

بقا در فنا گشتن آید به دست

تو را جان زهرا فنایم بكن

 

ندارم كسی تا دعایم كند

بزرگی نما و دعایم بكن

 

نشد كارگر زنگ بیدار گر

ازاین خواب غفلت صدایم بكن

 

غم آرزوها امانم برید

به دارایی خود رضایم بكن

 

به حلقوم روحم شعوری بریز

مس بی بهایم طلایم بكن

 

دریدم گریبان پاكیزگی

دوباره مرا پارسایم بكن

 

نمی خواهم این پادشاهی دگر

غلام در مرتضایم بكن

 

نگویم كه این ، یا كه آنم بده

هرآنچه تو خواهی عطایم بكن

 

دگر خسته از نفس اماره ام

ازاین بند زندان رهایم بكن

 

جنان جای مرد فروتن بود

مرا از غرورم جدایم بكن

 

شهادت اگر قیمت جنت است

به راه حقیقت فدایم بكن

 

ندارم به جز وصل تو آرزو

رحیمانه حاجت روایم بكن

 

گنهكارم اما به تو عاشقم

مران از درم اعتنایم بكن

 

من آن شرمسار تو «غفاریم»

عنایت به روز جزایم بكن

 

جواب حضرت باریتعالی :

 

اگر درد داری دوا می کنم

بیا حاجتت را روا می کنم

 

تو از من گریزانی و باز من

تو را بندۀ خود صدا میکنم

 

اگر چه ز کار تو ناراضیم

تو را باز از خود رضا میکنم

 

تو با من کنی قهر و من آشتی

تو کردی خطا من عطا میکنم

 

تو را خواندم اکنون که باز آمدی

کجا دست خالی رها می کنم

 

به کارت زدی بس گره های کور

مخور غم که از لطف وا می کنم

 

تو ازمن جدا گشته ای ورنه من

کجا از تو خود را جدا میکنم

 

تو مستوجب آتش دوزخی

من از اشک چشمت حیا می کنم

 

مرنج از بلاهای من گاه گاه

نوازش تو را با بلا می کنم

 

ز آلودگی تا که پاکت کنم

تو را عاشق کربلا می کنم

 

به یک یا حسین و به یک قطره اشک

تو را پاک از هر خطا می کنم

 

جواب تو را گر نگویم جفاست

کجا من به عبدم جفا می کنم

 

طبیب و دوای تو «میثم» منم

مداوات با یک دعا میکنم

 

حاج حسین غفاری اردبیلی

و حاج غلامرضا سازگار

مناجات 4104

مناجات

 

دستهای خالی ام را با کریمان کارهاست

گریه طفلانه کردن عادت سربارهاست

 

هرچه اینها میدهند از برکت اصرارهاست

دردمندان را بگو امشب شب بیمارهاست

 

یا طبیب لا طبیب له شفایم را بده

رحم کن بر من جواب گریه هایم را بده

 

روی خوش دادی نشانم با بد من‌ ساحتی

رو گرفتم‌ آمدم عمدا مرا نشناختی

 

پرده رحمت روی اعمال من انداختی

با خودم آرام گفتم زندگی را باختی

 

حیف از عمری که سوزاندم به پای این و آن

ریخت پای غفلتم‌ خون گریه ی صاحب زمان

 

دم به دم گفتم که جبران میکنم اما نشد

توبه بر درگاه منان میکنم اما نشد

 

گفتم این دل را گلستان میکنم اما نشد

نیمه شب گریه فراوان میکنم اما نشد

 

بی کس و کارم نگاهم کن الهی بالحسین

بار دیگر سربراهم کن الهی بالحسین

 

در رجب شوق ملاقات خدا داریم ما

شوق پابوسی شاه لافتی داریم ما

 

یاعلی از دست تو میل عطا داریم ما

در رغایب رغبت کرببلا داریم ما

 

سیر عرفانی بده عشاق را با کربلا

تا شود معراج ما راه نجف تا کربلا

 

ای مسمای خدا جانم‌امیرالمومنین

بنده ی خالق نما جانم امیرالمومنین

 

تکیه گاه مصطفی جانم‌امیرالمومنین

کعبه اصلی ما جانم امیرالمومنین

 

حق علی رازق علی دنیا علی محشرعلی

مظهر تام و تمام خالق اکبر علی

 

هرکجا حرف علی شد خیر چشم تر رسید

ماجرا از کوفه سمت کربلا یکسر رسید

 

از علی مرتضی تا به علی اکبر رسید

زد به میدان و همه گفتند پیغمبر رسید

 

سروقامت ماهرو بالانشین بالابلند

رفت وقتی از حرم شد ناله زنها بلند

 

سوره کوثر به میدان آیه هایش شد جدا

عین لام و یا علی اکبر هجایش شد جدا

 

از دهانش ناله ی بابا بیایش شد جدا

دست و پا زد دست و پا زد دست و پایش شد جدا

 

روی زانوی پدر رفت و ز هم وا شد سرش

یک عبا نه!صد عبا کم بود بهر پیکرش

 

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 3286

مناجات

معرفت کلام 

 

از کودکیم راه تو پیمودم الهی 

از رحمت افزون تو خوشنودم الهی 

 

چون حب علی عشق حسین بود متاعم 

من تاجر بازار پر از سودم الهی 

 

مگسل ز من این رشته فیض ابدی را 

گر قطع شود لطف تو نابود الهی 

 

گل بوته بی خار صف سوته دلانم

بی قرب تو بی هوده خسی بودم الهی 

 

شخصیت انسان همه از معرفت اوست 

من معرفت از نور تو افزودم الهی 

 

بر مجتمع کور دلان پا ننهادم

لب را بجز از نام نگشودم الهی

 

من پیرو پاکان و نماینده عشقم

با بار گناهم گنه الودم الهی 

 

از رحمت سرشار تو سرشار ز فیضم

دریاچه ام و چشمه ام و رودم الهی 

 

باری زگنه دارم و بی بخشش و عفوت 

خاکسترم و اتش و دودو الهی

 

زنگ دلم اکسیر ولایت ز تو خاهد

با عشق علی کن تو زر اندودم الهی 

 

هر شب من واندیشه شوق عتباتم 

از شدت غم من که نیاسودم الهی 

 

از بارگه سرور و سالار شهیدان

خواهان عطا و کرم و جودم الهی

 

خوش زادم و خوشبختی ام از عشق حسین است

بر خاک ره دوست جبین سودم الهی

 

مرحوم سید حسن خوشزاد

مناجات 3043

مناجات

 

أحدا حمد تو گفتن نه مرا هست توانی

شده مبهوت ز وصف تو همه نطق و بیانی

 

ز وجود تو وجود همه موجود وجودند

همه از جود تو از کتم و عدم سرزده گانی

 

همه آحاد به توحید تو دارند گواهی

همه ذرّات به توصیف تو بگشوده زبانی

 

تو حکیمی،تو قدیمی،تو لطیفی،توخبیری

بی شبیهی،و نظیری که تو آنی که تو دانی

 

عالم و قادر و حیّ و مرید و مدرک

هم قدیم و ازلیّ،و متکلّم نه لسانی

 

تو نه جسمی،نه مرکب،و نه مرئی نه محلی

نیست در ساحت ذاتت نه شریکی نه مآنی

 

بَری از نقص و زوالی،بری از رنج و ملالی

بری از لغزش حالی،بری از کون و مکانی

 

بری از وقت و زمانی،بری از وهم و گمانی

بری از چون و چنانی،نه عیانی،نه نهانی

 

ز تجلّای جمالت همه ذرّات چو پرگار

تا دم حشر برقصند در این حیطه ی فانی

 

چشم خفّاش اگر چشمهٔ خورشید نبیند

خجل از این مثل هستم نه تو خورشید جهانی

 

ریه و عظم و رگ مو همه لحم و دم (ذاکر)

ز دل وجان به ثنای تو گشودست زبانی

 

 ذاکر مراغه ای

مناجات 2394

مناجات

 

اگر عبد گنه کارم تو را دارم چه غم دارم

اگر مرغ گرفتارم تو را دارم چه غم دارم

 

اگر آلوده و پستم و گر خالی بود دستم

و گر سنگین بود بارم تو را دارم چه غم دارم

 

اگر آتش برافروزی تن و جان مرا سوزی

چه باک از شعلۀ نارم تو را دارم چه غم دارم

 

هم از لطفت بود هستم هم از جام تو سرمستم

هم از شوق تو سرشارم تو را دارم چه غم دارم

 

چه در صحرا چه در دریا چه در پایین چه در بالا

به هر جانب که رو آرم تو را دارم چه غم دارم

 

کیم من عبد شرمنده سیه روی و سرافکنده

که با این جرم بسیارم تو را دارم چه غم دارم

 

تهی از برگ و از بارم میان لاله ها خارم

نباشد کس خریدارم تو را دارم چه غم دارم

 

قرار من شکیب من طبیب من حبیب من

دوایم ده که بیمارم تو را دارم چه غم دارم

نماز 1783

نماز

 

صبـح فلق از پرده ي  آفـاق بدر شد   

عمر شب تاريک و شکر خواب به سر شد

 

فجر آمد و هنگام دل انگيز سحر شد   

گلبـــــانگ اذان بر فلک از مأذنه بر شد

 

يعني که سر از خواب سحرگاه فراز آر

بـرخيـز به محـراب دعا روي نيــاز آر

 

هر چند بود خواب سحر وسوسه انگيز   

با ياد خدا ليک از اين خواب به پا خيز

 

گــلبانگ اذان بشنو و از خواب بپرهيز   

از دامن سجــــاده و محراب در آويز

 

برخيز که هنگام مناجات و نماز است

فـصل طلب و فرصت اظهار نياز است

 

بـــردار به گل نغمه تکبير سر از خواب   

بر صورتت از چشمه ي توحيد بزن آب

 

بنشين به دو زانوي ادب در دل محراب   

هـشدار که دارد، دَر وحدت زدن آداب

 

مـــگــذار ز کف دامن تکليف ادب را

واکـن به مناجات و دعا دست طلب را

 

بشتاب به سر، سر نزده مشعل خورشيد   

تر کن لب ادراک ز سرچشمه اي توحيد

 

وانــگاه قدم نِه به ســراپرده ي تجـريد   

بنگــــر به همه انفس و آفاق ز تمجيد

 

ذرّات جــهان جمله به تهليـل و ثنايند

در سجده و تسبيح و مـناجات و دعايند

 

واکن پَر همّت چو هُمام در حرم عشق   

بر قله ي اخلاص و عمل زن عَلَم عشق

 

تا شـــامل احوال تو گردد کََرَم عشق   

بگذار در اين مرحله سر بر قدم عشق

 

بـگذر ز سر صدق ز اسباب علايق

رو بر در خالق کن و بگذار خلايق

 

بر سر اگرت هست تمناي کــمالات   

واهِل ز کف انديشه ي اوهام و خـرافات

 

رو کن به حريم حَرَم قبله ي حاجات   

ره نيست به وحدت مگر از راه مناجات

 

آري ره تـوحيد به تحقيق نماز است

مِفتاح در رحمت و توفيق نماز است

 

رنـــدانه بيا دامن همّت به کمر زن   

از شوق صبوحي به در ميکده سر زن

 

با شيوه ارباب ادب حلقه  به دَر زن   

آنگاه مي از ســــاغر زرّين سحر زن

 

چون مست شدي محرم اسرار نمايند

در عالم مستي در رازت بگشــــايند

 

مردان حق از فيض سحرخيزي و مستي

رستند ز اوهام خـــرافات پرستي

 

از دولت ســــــرمستي اين جام الستي   

آسوده شدند از هوس عالم هستي

 

مستانه رسيدند به ســـــرمنزل مقصود

يعني به همان کعبه همان قبله¬ي موعود

 

ســلطان اُمَم شيرخدا شاه ولايت   

آن پـيکره ي رحمت و تنديس ديانت

 

در حال نماز از ستم اهل شقاوت   

افـتاد ز پا در دل محراب عبــــادت

 

تا شرع نبي، دين خدا زنده بماند

آئين شرف، روح دعــا زنده بماند

 

بـنگر به حسين بن علي آن شه ابــــرار   

در دشت عطشناک طف از دولت ايثار

 

جان برکف اخلاص و به سر جذبه ي دیدار

   مـــردانه برافراشت قد هّمت و کردار

 

بنشست در آن حال به سجاده ي رازش

ايستاد و بپاداشت در آن عرصه نمازش

 

در پهنه ي آن دشت بلاخيز و توان سوز   

وان معرکه ي شعله برانگيز و امـان سوز

 

هر چند نمي داد امان خصم جهان سوز   

گه تير جگردوز و گهي جنجر جان سوز

 

مي دوخت وميسوخت،دل وسينه ي احباب

با آن همه بــودند در آن حال به محراب

 

منظورمن اين است دراين موعظه شبخيز

کز فيض مناجات سحرگاه نه  پرهيز

 

عـــاقل نکند غفلت از اين صبح دل انگيز

هنگام نمازست به پاخيز و به پاخيز

 

گر فوت شود وقفه اي از وقت نمازت

مــــــقبول الهي نشود راز و نيازت

 

مرحوم عباس شبخیز قراملکی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

غزل 1657

 غزل

 

یارب همیشه دیدۀ خورشید تار باد

تا روز حشر سینۀ گردون فکار باد

 

داد از زمین و چرخ که بیداد کرده‌اند

این بی‌مراد باشد و آن برقرار باد

 

شهباز صید کرکس مردار خوار شد

نسرین چرخ، چرخ بلا را شکار باد

 

پیوسته چشم زال فلک از خدنگ غم

تاریک همچو دیدۀ اسفندیار باد

 

شدتشنه کام کشته چوسلطان دین حسین

در کام آب زندگی‌ام ناگوار باد

 

چون از پی شفاعت ماجان نثار کرد  

«خاقان» به مرقد شه دین جان نثار باد

 

منت خدای را که فلک هست چاکرم

شاهنشه جهانم و درویش آن درم

 

 فتحعلی شاه قاجار

مناجات 1649

مناجات

گفتم گرفتارم خدا         گفتی که آزادت کنم

گفتم گنه کارم خدا        گفتی که عفوت میکنم

گفتم خطا کارم خدا       گفتی که می بخشم خطا

گفتم جفا کارم خدا        گفتی وفایت میدهم

گفتم صدایت میکنم       گفتی جوابت می دهم

گفتم ز پا افتاده ام         گفتی بلندت میکنم

گفتم نظر بر من نما       گفتی نگاهت می کنم

گفتم بهشتم می بری؟    گفتی ضمانت می کنم 

گفتم که من شرمنده ام    گفتی که پاکت می کنم

گفتم که یارم می شوی    گفتی رفاقت میکنم

گفتم ندارم توشه ای       گفتی عطایت میکنم

گفتم دردمندم خدا           گفتی مداوایت کنم

گفتم پناهی نی مرا       گفتی پناهت می دهم

مناجات 1547

مناجات

 

اینچنین فرمود ختم الانبیا

نور عین اوصیا و اولیا

 

تا به اذن حضرت جان آفرین

قسمتم شد سیر در عرش برین

 

بر خدای ذوالکرم مهمان شدم

پا نهادم هر کجا حیران شدم

 

سینه چون دریا پر از امواج بود

لذّتی ارزنده در معراج بود

 

بهر توصیفش زبانم قاصر است

شاکرم از لطف آنکه ناصر است

 

آسمانها بود زیر پای من

عرشیان خوش بود با امضای من

 

انس و جان شور و نوا سر داده بود

حضرت خالق به من پر داده بود

 

آسمان را سِیر کردم کو به کو

تا شدم با هر گروهی رو برو

 

ذکرشان دیدم که ذکر یار بود

یار آنها حیدر کرّار بود

 

روی کردم من به سوی کردگار

راز بگشا گفتم ای پروردگار

 

می شناسندش علی را عرشیان

دوستش دارند یکسر فرشیان

 

چیست اسرارش خدایا, کیست وی

عبد درگاه است و جز این نیست وی

 

هر سوالی کردم از حیّجلی

پاسخم فرمود با صوت علی

 

در تحیّر ماندم از کار خدا

حرف می زد با صدای مرتضا

ساقی نامه 1418

ساقی نامه

 

الهی به مستان میخانه‌ات

بعقل آفرینان دیوانه‌ات

 

به دُردی کش لجهٔ کبریا

که آمد به شأنش فرود اِنّما

 

به دُرّی که عرش است او را صدف

به ساقی کوثر، به شاه نجف

 

به نور دل صبح خیزان عشق

ز شادی به انده گریزان عشق

 

به رندان سر مست آگاه دل

که هرگز نرفتند جز راه دل

 

به انده‌پرستان بی پا و سر

به شادی فروشان بی شور و شر

 

کزان خوبرو، چشم بد دور باد

غلط دور گفتم که خود کور باد

 

به مستان افتاده در پای خم

به مخمور با مرگ با اشتلم

 

بشام غریبان، به جام صبوح

کز ایشانْسْت شام و سحر را فتوح

 

که خاکم گل از آب انگور کن

سرا پای من آتش طور کن

 

خدا را بجان خراباتیان

کزین تهمت هستیم وارهان

 

به میخانهٔ وحدتم راه ده

دل زنده و جان آگاه ده

 

که از کثرت خلق تنگ آمدم

به هر جا شدم سر به سنگ آمدم

 

بیا ساقیا می بگردش در آر

که دلگیرم از گردش روزگار

 

مئی ده که چون ریزیَش در سبو

بر ‌آرد سبو از دل آواز هو

 

از آن می که در دل چو منزل کند

بدن را فروزان‌تر از دل کند

 

از آن می که گر عکسش افتد بباغ

کند غنچه را گوهر شبچراغ

 

از آن می که گر شب ببیند بخواب

چو روز از دلش سر زند آفتاب

 

از آن می که گر عکسش افتد بجان

توانی بجان دید، حق را عیان

 

از آن می که چون شیشه بر لب زند

لب شیشه تبخاله از تب زند

 

از آن می که گر عکسش افتد به آب

بر آن آب تبخاله افتد حباب

 

از آن می که در خم چو گیرد قرار

بر آرد خم آتش ز دل همچو نار

 

می صاف از آلودگی بشر

مبدَّل به خیر اندر او جمله شر

 

می معنی افروز صورت گداز

مئی گشته معجون راز و نیاز

 

از آن آب، کاتش بجان افکند

اگر پیر باشد جوان افکند

 

مئی را کزو جسم جانی کند

بباده، زمین آسمانی کند

 

مئی از منی و توئی گشته پاک

شود جان، چکد قطره‌ای گر به خاک

 

به انوار میخانه ره پوی، آه

چه میخواهی از مسجد و خانقاه

 

بیا تا سری در سر خم کنیم

من و تو، تو و من، همه گم کنیم

 

بیک قطره می آبم از سر گذشت

به یک آه، بیمار ما درگذشت

 

بزن هر قدر خواهیم، پا به سر

سرِ مست، از پا ندارد خبر

 

چشی گر از این باده، کو کو زنی

شوی چون ازو مست هو هو زنی

 

مئی سر بسر مایهٔ عقل و هوش

مئی بی خم و شیشه، در ذوق و جوش

 

دماغم ز میخانه بویی کشید

حذر کن که دیوانه، هویی کشید

 

بگیرید زنجیرم ای دوستان

که پیلم کند یاد هندوستان

 

دلا خیز و پائی به میخانه نه

صلائی به مستان دیوانه ده

 

خدا را ز میخانه گر آگهی

به مخمور بیچاره، بنما رَهی

 

دلم خون شد از کلفت مدرسه

خدا را خلاصم کن از وسوسه

 

چو ساقی همه چشم فَتّان نمود

به یک نازم، از خویش عریان نمود

 

پریشان دماغیم، ساقی کجاست؟

شراب ز شب مانده باقی کجاااست؟

 

بیا ساقیا، می بگردش در آر

که می خوش بود خاصه در بزم یار

 

مئی بس فروزان‌تر از شمع و روز

می و ساقی و بادهٔ جام سوز

 

می صاف زآلایش ما سوا

ازو یک نفس تا بعرش خدا

 

مئی کو مرا وارهاند ز من

ز آئین و کیفیت ما و من

 

از آن می حلال است در کیش ما

که هستی وبال است در پیش ما

 

از آن می حرام است بر غیر ما

که خارج مقام است در سیر ما

 

مئی را که باشد در او این صفت

نباشد بغیر از میِ معرفت

 

به این عالم ار آشنائی کنی

ز خود بگذری و خدائی کنی

 

کنی خاک میخانه گر توتیا

خدا را ببینی بچشم خدا

 

به میخانه آی و صفا را ببین

ببین خویشتن را خدا را ببین

 

تودر حلقهٔ می‌پرستان در آ

که چیزی نبینی بغیر خدا

 

بگویم که از خود فنا چون شوی

ز یک قطره زین باده مجنون شوی

 

بشوریدگان گر شبی سر کنی

از آن می که مستند لب تر کنی

 

جمال محالی که حاشا کنی

ببندی دو چشم و تماشا کنی

 

نیاری تو چون تاب دیدار او

ز دیدار رو کن به دیوار او

 

قمر دُرْد نوش است از جام ما

سحر خوشه چین است از شام ما

 

مغنی نوای دگر ساز کن

دلم تنگ شد مطرب آواز کن

 

بگو زاهدان اینقدر تن زنند

که آهن ربائی بر آهن زنند

 

بس آلوده‌ام آتش می کجاست

پر آسوده‌ام نالهٔ نی کجاست

 

به پیمانه، پاک از پلیدم کنید

همه دانش و داد و دیدم کنید

 

چو پیمانه از باده خالی شود

مرا حالت مرگ حالی شود

 

همه مستی و شور و حالیم ما

نه چون تو همه قیل و قالیم ما

 

خرابات را گر زیارت کنی

تجلی بخروار غارت کنی

 

چه افسرده‌ای رنگ رندان بگیر

چرا مرده‌ای آب حیوان بگیر

 

زنی در سماعی، ز می سرخوشی

سزد گر ازین غصه خود را کشی

 

توانی اگر دل، دریا کنی

تو آن دُر یکتای پیدا کنی

 

ندوزی چو حیوان نظر بر گیاه

بیابی اگر لذت اشک و آه

 

بیا تا بساقی کنیم اتفاق

درونها مصفا کنیم از نفاق

 

بیائید تا جمله مستان شویم

ز مجموع هستی پریشان شویم

 

چو مستان بهم مهربانی کنیم

دمی بی‌ریا زندگانی کنیم

 

بگرییم یکدم چو باران بهم

که اینک فتادیم یاران زهم

 

جهان منزل راحت اندیش نیست

ازل تا ابد، یکنفس بیش نیست

 

سراسر جهان گیرم از توست بس

چه میخواهی آخر از این یکنفس

 

فلک بین که با ما جفا میکند

چها کرده است و چها میکند

 

برآورد از خاک ما گرد و دود

چه میخواهد از ما سپهر کبود

 

نمیگردد این آسیا جز بخون

الهی که برگردد این سرنگون

 

من آن بینوایم که تا بوده‌ام

نیاسایم ار یکدم آسوده‌ام

 

رسد هر دم از همدمانم غمی

نبودم غمی گر بدم همدمی

 

در این عالم تنگ‌تر از قفس

به آسودگی کس نزد یک نفس

 

مرا چشم ساقی چو از هوش برد

چه کارم به صاف و چه کارم به درد

 

نه در مسجدم ره، نه در خانقاه

از آن هر دو در هر دو، رویم سیاه

 

نمانده است در هیچکس مردمی

گریزان شده آدم از آدمی

 

گروهی همه مکر و زرق و حیل

همه مهربان، بهر جنگ و جدل

 

همه متفق با هم اندر نفاق

به بدخوئی اندر جهان جمله طاق

 

همه گرگ مانا همه میش پوست

همه دشمنی کرده در کار دوست

 

شب آلودگی، روز شرمندگی

معاذ الله از اینچنین زندگی

 

اگر مرد راهی؟ ز دانش مگو

که او را نداند کسی غیر او

 

برو کفر و دین را وداعی بکن

به وجد اندر آ و سماعی بکن

 

مکن منعم از باده ای محتسب

که مستم من از جام لا یحتسب

 

چو ما زین می، ار مست و نادان شوی

ز دانائی خود پشیمان شوی

 

خوری باده، خورشید رخشان شوی

چه دنبال لعل بدخشان سوی

 

صبوح است ساقی برو می بیار

فتوح است مطرب دف و نی بیار

 

از ان می که در دل اثر چون کند

قلندر بیک خرقه قارون کند

 

نوای مغنی چه تأثیر داشت

که دیوانه نتوان به زنجیر داشت

 

مغنی سحر شد خروشی بر آر

ز خامان افسرده جوشی بر آر

 

که افسردهٔ صحبت زاهدم

خراب می و ساغر و شاهدم

 

سرم در سر می‌پرستان مست

که جزمی فراموششان هر چه هست

 

به می گرم کن جان افسرده را

که می زنده دارد تن مرده را

 

مگو تلخ و شور آب انگور را

که روشن کند دیدهٔ کور را

 

بده ساقی آن آب آتش خواص

که از هستیم زود سازد خلاص

 

بمن عشوه چشم ساقی فروخت

که دین و دل و عقل را جمله سوخت

 

ازین دین به دنیا فروشان مباش

بجز بندهٔ باده‌نوشان مباش

 

کدورت کشی از کف کوفیان

صفا خواهی، اینک صف صوفیان

 

چو گرم سماعند هر سو صفی

حریفان اصولی ندیمان کفی

 

چه درماندهٔ دلق و سجاده‌ای

مکش بار محنت، بکش باده‌ای

 

ز قطره سخن پیش دریا مکن

حدیث فقیهان بر ما مکن

 

مکن قصهٔ زاهدان هیچ گوش

قدح تا توانی بنوشان و نوش

 

سحر چون نبردی به میخانه راه

چراغی به مسجد مبر شامگاه

 

خراباتیا، سوی منبر مشو

بهشتی، بدوزخ برابر مشو

 

بزن ناخن و نغمه‌ای بر دلم

دمار کدورت بر آر از گلم

 

بکش باده تلخ و شیرین بخند

فنا گرد و بر کفر و بر دین بخند

 

که نور یقین در دلم جوش زد

جنون آمد و بر صف هوش زد

 

قلم بشکن و دور افکن سبق

بسوزان کتاب و بشویان ورق

 

تعالی اللّه از جلوهٔ آن شراب

که بر جملگی تافت چون آفتاب

 

تو زین جلوه از جا نرفتی که‌ای

تو سنگی، کلوخی، جمادی، چه‌ای

 

رخ ای زاهد از می پرستان متاب

تو در آتش افتاده‌ای من در آب

 

که گفته است چندین ورق را ببین

بگردان ورق را و حق را ببین

 

مگو هیچ با ما ز آئین عقل

که کفر است در کیش ما دین و عقل

 

ز ما دست ای شیخ مسجد بدار

خراباتیان را به مسجد چکار

 

ردا کز ریا بر زنخ بسته‌ای

بینداز دورش که یخ بسته‌ای

 

فزون از دو عالم تو در عالمی

بدینسان چرا کوتهی و کمی

 

تو شادی بدین زندگی عار کو

گشودند گیرم درت بار کو؟

 

نماز ار نه از روی مستی کنی

به مسجد درون بت‌پرستی کنی

 

به مسجد رو و قتل و غارت ببین

به میخاه آی و فراغت ببین

 

به میخانه آی و حضوری بکن

سیه کاسه‌ای کسب نوری بکن

 

چو من گر ازین می تو بی من شوی

بگلخن درون رشک گلشن شوی

 

چه میخواهد از مسجد و خانقاه

هر آنکو به میخانه برده است راه

 

نه سودای کفر و نه پروای دین

نه ذوقی به آن و نه شوقی به این

 

برونها سفید و درونها سیاه

فغان از چنین زندگی آه، آه

 

همه سر برون کرده از جیب هم

هنرمند گردیده در عیب هم

 

خروشیم بر هم چو شیر و پلنگ

همه آشتیهای بدتر ز جنگ

 

فرو رفته اشک و فرا رفته آه

که باشند بر دعوی ما گواه

 

بفرمای گور و بیاور کفن

که افتاده‌ام از دل مرد و زن

 

دلم گه از آن گه ازین جویدش

ببین کاسمان از زمین جویدش

 

به می هستی خود فنا کرده‌ایم

نکرده کسی آنچه ما کرده‌ایم

 

دگر طعنهٔ باده بر ما مزن

که صد بار زن بهتر از طعنه زن

 

نبردست گویا به میخانه راه

که مسجد بنا کرده و خانقاه

 

چه میخواهد از مسجد و خانقاه

هر آنکو به میخانه بردست راه

 

روان پاک سازیم از آب تاک

که آلودهٔ کفر و دین است پاک

 

ندانم چه گرمیست با این شراب

که آتش خورم گویی از جام آب

 

به می صاحب تخت و تاجم کنید

پریشان دماغم، علاجم کنید

 

جسد دادم و جان گرفتم ازو

چه میخواستم، آن گرفتم ازو

 

بینداز این جسم و جان شو همه

جسد چیست؟ روح روان شو همه

 

گدائی کن و پادشاهی ببین

رهاکن خودی و خدائی ببین

 

تکلف بود مست از می شدن

خوشا بیخود از نالهٔ نی شدن

 

درون خرابات ما شاهدیست

که بدنام ازو هر کجا زاهدیست

 

بخور می که در دور عباس شاه

به کاهی ببخشند کوهی گناه

 

سکندر توان و سلیمان شدن

ولی شاه عباس نتوان شدن

 

که آئین شاهی از آن ارجمند

نشسته است برطرف طاق بلند

 

یکی از سواران رزمش هزار

یکی از گدایان بزمش بهار

 

سگش بر شهان دارد از آن شرف

که باشد سگ آستان نجف

 

الهی به آنان که در تو گمند

نهان از دل و دیدهٔ مردمند

 

نگهدار این دولت از چشم بد

بکش مد اقبال او تا ابد

 

همیشه چو خور گیتی افروز باد

همه روز او عید نوروز باد

 

شراب شهادت بکامش رسان

بجد علیه السلامش رسان

 

رضی روز محشر علی ساقی است

مکن ترک می تا نفس باقی است

 

رضی الدین آرتیمانی

مناجات 1369

مناجات

 

تاب دیدار خدا چون نبود دیده‌ی ما را

روی او بین که بود آینه دیدار خدا را

 

آفرینش همه آئینه‌ی حقند و لیکن

ما در آدم نگریم آئینه‌ی غیب نما را

 

خواست تا جلوه سراپا کند از هیکل آدم

حق سراپای نمود آینه‌ی این بی‌سروپا را

 

مظهرش در ازلیت شد و هم در ابدیت

آری آدم ز ازل داشته این نور و صفا را

 

فانی از ما و منی شو که خدای از در حکمت

در طلسمات فنا کرده نهان گنج بقا را

 

اهل دل را بجهان درد فنا بود و دوا شد

ز انکه از درد شناسان طلبیدند دوا را

 

دردمندان طبیعی نرسنرسیدند بدرمان

کز شفا خانه‌ی وحدت نگرفتند شفا را

 

پرده‌ی ما و منی تا بود اندر نظر ما

بحقیقت که نه ما راست حقیقت نه شما را

 

خودپرستی همه کفر است بود گر چه عبادت

خودپرستان بحقیقت نپرستند خدا را

 

کی شود ترک هوا بی‌مدد عشق میسر

ما ره عشق گرفتیم و نهادیم هوا را

 

دم فرو بند ز دانش بر ارباب حقیقت

تا دمی بر تو گشایند لب عقده‌گشا را

 

خاک راه عرفا باش اگر تشنه‌ی فیضی

از سلاطین چه عجب گر بنوازند گدا را

 

نفس خود را نرهانی اگر از فقر جهالت

هرگز از فقر تو نقصان نرسد دولت ما را

 

فواد کرمانی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1248

 مناجات

 

بارالها عاشقم دیوانه ام

شمع عشقیمدورحسین پروانه ام

 

عشقیده آزادیدور دیوانه لر

یاندیرا شهپر گرک پروانه لر

 

ناقصم عشقیمده پر یاندیرماسام

نارسه روشن سوزی آندیر ماسام

 

خلقتونده بیر محقّر بنده ام

ائتمیشم خبط خطا شرمنده ام

 

اللی ئیلده ایلدیم بی حد گناه

روسیاهم روسیاهم روسیاه

 

گئچ گناهیمدن به حق فاطمه

قلبیمه دوشمیش شرار حاطمه 

 

قاره می ماه محرم باغلارام

سینه وورام من حسینه اغلارام

 

حشریده سایماز منی قارداشلاریم

دردیمه بیلَّم دگر گوز یاشلاریم

 

گونده بش وقته عبادت ایلرم

امریوه دلدن اطاعت ایلرم

 

سینه می مین درده آماج ایلمه

سن منی نامرده محتاج ایلمه

 

باده یارب آرزوئیم گئتمسین

اللریمدن آبروئیم گئتمسین

 

بیرگونی آخر منیم جانیم چیخار

صبر سرحدین پریشانلق یخار

 

اوندا امر ایله مقدس یاریمه

جان چخان ساعت گله دیداریمه

 

صورت رحمانی دوندر قبریمه

عاشقم جانانی گوندر قبریمه

 

معزی اردبیلی

مناجات 1247

مناجات

 

از کرده خود چنان پشیمانم ربی

پیش ازآنکه توسوزانی،سوزانم ربی

 

بر درگهت آورده ام امید مران

غیر از در تو دری ندارم ربی

 

صد سال کنم گریه به یک معصیتم

سودی ندهد قبولی معذرتم

 

چون نام تورحمان ورحیم است وغفور

در توست خدایا نظر مغفرتم

 

مرحوم شهاب تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1140

 مناجات

 

بُلورسن غرق عصیانم، رئوف ا... رئوف ا...

گنه کارم، پشیمانم، رئوف ا... رئوف ا...

 

رئوف ا... رئوف ا...

 

ندور چاره گنهکاره، گنهکارم یوزوم قاره

آچوب اَل ایسترم چاره، رئوف ا... رئوف ا...

 

اگر گیتدیم خطا خالق، منم الطافیوه شائق

که بخشش دور سنه لایق، رئوف ا... رئوف ا...

 

اورکده سوز آهیم وار، بُلورسن چوخ گناهیم وار

نه یار و نه پناهیم وار، رئوف ا... رئوف ا...

 

سنه معلومیدور مطلب، اوتا یوخ طاقتیم یارب

ترحّم ایت سنی زینب، رئوف ا... رئوف ا...

 

اوزوم بُلّم حقِ عادل، گله درگاهیوه سائل

اولار مقصودینه نائل، رئوف ا... رئوف ا...

 

ایدر گر «اعظمی» افسوس، اولار درگاهیوه پابوس

اونی سن ایلمه مایوس، رئوف ا... رئوف ا...

 

مرحوم استاد اعظمی تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1128

مناجات

 

الهی به آئین مردان پاک

به آئینه داران افلاک و خاک

 

به سوز و گداز خراباتیان

به راز و نیاز مناجاتیان

 

به کیفیت باده ي جام نور

به ظرفیت میکشان صبور

 

به ساقی ، به ساغر ، به مینا، به می

به مطرب ،به بربط ،به چنگ و به نی

 

به مستورهة مست بنت العنب

بدان دختر بکر بی ام و اب

 

به بزم خرد سوز ساغرکشان

به رزم جنون خیز خنجر کشان

 

به تسبیح و سجادة زاهدان

به پیمانه و بادة شاهدان

 

به سرو و گل و لاله ونسترن

به نیلوفر و سوسن و یاسمن

 

به باد و به آتش به خاک وبه آب

به عرش و به فرش و مه و آفتاب

 

به شمشیر مردان آتش نهاد

که کردند روشن چراغ جهاد

 

به صهبای بی رنگ بزم الست

که سلمان ا زاو شد بیک جرعه مست

 

به ساغرپرستان بزم حضور

که مستند از ذوق جام طهور

 

به مسندنشینان ملک جلال

که سایند سر بر فلک از کمال

 

به شاهي كه ملک جهان زان اوست

هزاران چو جبریل دربان اوست

 

به شاهی كه از دولت اتحاد

قدم در حریم توحد نهاد

 

به شاهی که خاک درش توتیاست

ز فیض نظر سرمه ي انبیاست

 

مرا از غلامان درگاه کن

غلام غلامان این شاه کن

 

اگر از غلامان درگه شوم

ز کیفیت عشق آگه شوم

 

زهی اين غلامی که شاهی بود

همین نیز لطف الهی بود

 

که از سلکان سلوک حقم

محب علی آن شه مطلقم

 

بیا ساقی آن جام توفيق را

که بگشایدم باب تحقیق را

 

از آن می که بردست سلمان شبی

فتاد و سحر شد ز آل نبی

 

به من ده که اکسیر جانم از اوست

دوای دل ناتوانم از اوست

 

اگر جرعه ای می به مینا کنی

هزارم دریچه بدل وا کنی

 

از این می، کند هرکه یک جرعه نوش

کشد دار خود را چو میثم بدوش

 

اگر شير نوشد از این جام می

کند نه فلک را به يك گام طی

 

وگر، مور، ا ز این باده لب تر کند

سلیمان شود خاک را زر کند

 

بیا ساقی آن جام کوثر سرشت

که زاهد کند آرزو در بهشت

 

به من ده که رخ ارغواني کنم

به هنگام پیری جوانی کنم

 

اگر ذره ای درکشم زین شراب

زنم خیمه در عرصه آفتاب

 

بیا ساقیا حکمت اندیشه کن

شراب حکیمانه در شیشه کن

 

بیار آن شفابخش مخموريیم

همان چاره درد مهجورييم

 

خمار،خرابم ، شرابم بده

کویر عطشناکم، آبم بده

 

روان از مسیح می ام تازه کن

رهایم ز گرداب خمیازه کن

 

گر از نور صهبا لبالب شوم

چو ماه فروزنده در شب شوم

 

گرم جلوة جام گردد، دلیل

کنم سیر آفاق بی جبرئیل

 

به مستی از اين خاکدان بگذرم

چو سیمرغ بر لامکان بگذرم

 

کجا زاهد غافل وخود پرست

شود آگه از حال رندان مست

 

به میخانه خود خواه را راه نیست

ز کیفیت باده آگاه نیست

 

بیا ساقی آن جام عالم فروز 

که گردد شبم از فروغش چو روز

 

می ام ده ،رهاند ز هستی مرا

ز اندیشه خودپرستی مرا

 

به من ده از آن شعله حالي کنم

ز دل آب اندوه خالی کنم

 

خراباتیم ساغر باده کو

شرابی که نقشم کند ساده کو

 

الا؛ ای رفیقان میخانه ای

حریفان پیمان پیمانه ای

 

چو مردم به میخانه خاکم کنید

کفن از ورقهای تاکم کنید

 

که مردان وارسته از قید خاک

چو میثم ندارند از مرگ باک

 

من آن رند بی باک ساغر کشم

به سان سمندر به آتش خوشم

 

بيار آن شراب حقايق شكاف

به کنج بطالت بس است اعتكاف

 

به من ده از آن جوهر لعل فام

که بستانم از تشنگي انتقام

 

دل آسوده سازم ز بود و نبود

زنم خا ک بر چشم چرخ حسود

 

در آتش کشم نقش اوهام را

فروزان کنم مشعل جام را

 

قلم بر بساط علا یق زنم

قدم در بهشت شقایق زنم

 

به من ده که اهل سرورم سرور

نه مشتاق حورم نه جام طهور

 

بیار آفتاب خرابات را

که روشن کند شمع ذرات را

 

به من ده از آن جام عذب و فرات

که ارزانی خضر آب حیات

 

گر از میکده شمه ای بو کنم

خرابات را پر ز یا هو کنم

 

 مرحوم عباس شبخیز

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1121

مناجات

 

باز روگرداندم از تو، باز رو دادی به من

با همه بی‌آبرویی آبرو دادی به من

 

شرم می‌کردم دگر در محضرت لب واکنم

باز می‌بینم مجال گفتگو دادی به من

 

قطره‌ای بودم به بحرم متصل کردی ز لطف

جرعه‌ای می‌خواستم، دیدم سبو دادی به من

 

خاک بودم، آدمم کردی به دست رحمتت

خار بودم، بهتر از گل رنگ و بو دادی به من

 

چشم خشکم بود خالی، رویم از عصیان سیاه

اشک بخشیدی و آب شستشو دادی به من

 

گر نشد قسمت که در خون گلو غسلی کنم

از سرشک دیدگان، آب وضو دادی به من

 

همچو شمعم قطره قطره آب کردی، سوختی

در دل شب گریۀ بی های و هو دادی به من

 

با غبار راه زوار علی شستی مرا

در حقیقت آبرو از خاک او دادی به من

 

حاج غلامرضا سازگار

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1115

مناجات

 

ای دل همیشه وقتوی صرف دعا ایله

اللهی دوت نظرده عمل بی ریا ایله

 

کُلّ جهانه سُلطه تاپان بر خدانی گور

گوز یاشوی ذخیرۀ روز جزا ایله

 

مرگین زمانی لحظه به لحظه یاخونلاشور

غفلتده یاتما فکروی ای بینوا ایله

 

پیک اجل دالنجا دوشوب آختارور سنی

قبرین ایوین دیانتیله با صفا ایله

 

خشم و عناد شعله سی دنیانی یاندیرار

سعی ایت تواضعیله اوزون سن رها ایله

 

یا رب بویورموسان چاغرون من ویروم جواب

ئوز لطفویله دردیمیزه سن دوا ایله

 

محتاج خلق و شخص دنی استمه بیزلری

سال باشیم اوسته سایوی رفع بلا ایله

 

هر چند امر زندگیمیز سختدور خدا

باری او تنگ قبری بیزه دلگشا ایله

 

گمراه اولوب حق یولونا کج گیدنلری

روز جزاده عدلیله بیزدن جدا ایله

 

یوخدور الیمده توشه مگر اشک شبنمیم

خاک در حسینی منه توتیا ایله

 

یا رب طریق حقّی بولورسن ایتورموشوق

تکلیف حق و شرعه بیزی آشنا ایله

 

یا رب به حق حضرت زهرا بو هیئتی

هر اربعین قوناق شه کربلا ایله

 

«نافذ» حسین عاشقدور قلبی چاک دور

یا رب اونون نیازلرین سن ادا ایله

 

 سیّد ابوالفضل عالی نسب

مناجات 1104

مناجات با خدا

 

نه اشک تا که بریزم نه آه تا که برآرم

به حیرتم که در خانۀ خدا چه بیارم؟

 

سیاه‌روی و سیه‌نامه و سیه شده روزم

به غیر اشک خجالت به درگه تو چه دارم؟

 

تمام روز قیامت گرم نگاه بداری

هنوز هم نتوانم گناه خود بشمارم

 

همه مصیبتم این است در لحد که بگویی

به گوشۀ کفنم جرم خویش را بنگارم

 

به محضر تو گنه کرده باز رزق تو خوردم

قسم به ذات تو با تو چنین نبود قرارم

 

اگر که زیر سرم دست رحمت تو نباشد

چگونه صورت خود را به خاک قبر گذارم؟

 

گمان نبود که عمری حضور چون تو خدایی

به معصیت گذرد صبح و شام و لیل و نهارم

 

چگونه تاب بیارند عضوعضو وجودم

اگر که قبر دهد با چنین گناه فشارم؟

 

به اولیات قسم از ارادتم نشود کم

هزار بار بسوزی اگر ز خشم به نارم

 

حاج غلامرضا سازگار

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

استمداد از حق و توسل به اهل‌بيت (ع) 1095

الهی نامه

استمداد از حقّ و توسل به اهل‌بيت (علیهم السلام)

 

به‌نام خداوند عزّ و جلال

خداوند هستي، شه لايزال

 

خداوند روزي ده كاينات

عطابخش منظومة شش جهات

 

ثناگوي آن ذات حيّ ودود

هويدا و پنهان ز بود و نبود

 

عليم و حكيم و عظيم و حليم

رئوف و لطيف و خبير و كريم

 

ستايش تو را باشد اي ذوالجلال

كه بخشنده هستي و صاحب كمال

 

تو هستي كه «هستي» به فرمان توست

تو جاني كه جان‌ها به قربان توست

 

تويي خالق جمله ارض و سما

تويي رازق جملة ماسوا

 

تويي آفرينندة مهر و ماه

تويي بر همه اهل عالم پناه

 

تو هستي كه عالم، همه مست توست

نه بل ماسوا جمله پابست توست

 

تويي بر همه بندگان مستعان

عطابخش صد نعمت بيكران

 

تو اوّل تو آخر تويي لايزال

تو ظاهر تو باطن تويي ذوالجلال

 

تو حنّان و منّان تو پروردگار

تو رحمان و يزدان تويي كردگار

 

تو بر پيكر ماسوا جان دهي

به كون و به امكان تو فرمان دهي

 

به جز عكس روي تو در ديده نيست

به جز نقش يادت در انديشه كيست؟

 

مرا ديده دادي كه بينم تو را

به كوه و به دشت و به ارض و سما

 

ندارم به راهت اگر توشه‌اي

نكردم ز كارم گر انديشه‌اي

 

پشيمانم اكنون ببخش از كرم

رها كن دلم را ز درد و الم

 

گناهم فزون شد گر از كوه‌ها

فزون تر بود عفوت اي كبريا

 

عذابم كني گر دو صد ماه و سال

شوم نااميد از عطايت! محال

 

نگيري ز دستم به لطف و كرم

شود روزگارم چو شام ظُلَم

 

مرا غرق غم كرده، ليل و نهار

گناهان پنهاني و آشكار

 

اگر معصيت كردم از جهل بود

اميدم فزون بود بر عفو و جود

 

ببخش اي خداوند خورشيد و ماه

گناهان اين بندة روسياه

 

الهي گر از اهل عصيانمي

سزاوار درد فراوانمي

 

عطا كن ز رحمت سروري به دل

به حقّ و حقيقت شود متّصل

 

الهي به جز باب احسان تو

نكوبم دري را به امكان تو

 

دلم را صفا مي‌دهد ياد تو

مصفّا چو آيينه اوراد تو

 

گر از باب احسان براني مرا

كجا چاره سازم به درد و بلا؟

 

ز جان ديده بر خوان تو دوختم

دل از مهر دلدادگان سوختم

 

الهي الهي به حقّ رسول

مگردان دلم را ز هجران ملول

 

طريق هدي را نشانم بده

حقيقت چه باشد؟ همانم بده

 

شكيبايي و حلم و جود و كرم

عطايم كن و وارهان از الم

 

به اين بندة پست و آشفته حال

عطا كن كمال و جمال و جلال

 

الهي الهي به حقّ علي‌

كه باشد نبي‌ را چو جان و ولي

 

مرا مست گردان ز صهباي او

پريشان كن از نام زيباي او

 

نيايد به جز نام او بر زبان

نباشد به جز ذكر او در ميان

 

چنان مست گردان ز ميناي او

كه گويد وجودم هوالحقّ و هو

 

خُم وحدت از ساغر «لا» بده

سپس مي ز صهباي «الاّ» بده

 

همه او شود جمله گفتارها

پي او بود جمله كردارها

 

الهي الهي به حقّ بتول‌

دعايم نما از عنايت قبول

 

به آن آيت كوثر مصطفي‌

عطايم نما حال ذوق و دعا

 

به درگاه قربت پناهم بده

به باب ولايت تو راهم بده

 

مكن بنده‌ات را ز درگاه دور

كه محروم گردد ز فيض حضور

 

الهي الهي به حقّ حسن‌

به آن مظهر حُسن هر انجمن

 

به آن پور پيغمبر مرسلين

به آن نور عين رسول امين‌

 

به آن نوگل باغ عشق و وفا

ببخش و ببخشا گناهان ما

 

به مردم عطا كن در اين روزگار

صبوري و صلح و صفا و وقار

 

الهي الهي به حقّ حسين‌

به آن مصطفي‌ و علي‌، نور عين

 

شوم تا ز اهل وقار و وفا

مرا با ولايش نما آشنا

 

به حقّ شهيدان كرب و بلا

شراب شهادت نصيبم نما

 

شهادت بود لطف پروردگار

به مشتاق حقّ و به عشّاق يار

 

الهي الهي به سجّاد پاك

به آن بي‌قرين گوهر تابناك

 

به آن عابد آن سيّد مه لقا

به آن سر خوش از باده كبريا

 

قيام و ركوع و سجودم بده

به سرّ حقيقت شهودم بده

 

عطايم نما جمله در روز و شام

دعا و مناجات و ذكر مدام

 

الهي الهي به باقر‌ امام

محمّد‌ به نام و محمّد‌ مقام

 

به آن عالم نادر روزگار

به آن كاشف علم پروردگار

 

علوم خداوند و علم زمان

عطا كن ز فضلت به خلق جهان

 

مرا آگه از جمله اسرار كن

ز اهل سخن، اهل كردار كن

 

الهي الهي به صادق‌ امام

به آن شيعيان را امام همام

 

به آن صاحب عزّت بيكران

به آن آيت علم و جان جهان

 

مرا علم و عرفان عنايت نما

مقام ولايت كرامت نما

 

مقامي كه از پرتو نور آن

حقيقت ببينم به چشم عيان

 

الهي الهي به موسي‌ امام

به آن كاظم‌ پاك عالي مقام

 

به آن بوالحسن‌ كنيه، آن پارسا

به آن عارف كوي قرب و لقا

 

به آن مبتلاي جفاي عدو

به آن عاشق سر خوش از جام «هو»

 

مرا بر حقيقت دلالت نما

دلم را محلّ عنايت نما

 

الهي الهي به موسي الرّضا‌

به سلطان هشتم به مير هدي

 

به آن مظهر عشق و شور و وفا

به آن منبع جود و حلم و رضا

 

امام رئوفي كه با يك نظر

كند خاك را كيميا همچو زر

 

ز كبر و ز نخوت نجاتم بده

به عشق ولايت حياتم بده

 

الهي الهي به حقّ جواد‌

به آن مظهر الفت و عدل و داد

 

به آن آيت جود و احسان و عشق

به آن منبع علم و عرفان و عشق

 

مرا اهل جود و كرم كن، خدا

رها از همه درد و غم كن، خدا

 

به كوي ولا آشنايم نما

سخا و كرامت عطايم نما

 

الهي الهي به هادي‌ راه

به آن بندگان را ز جان پادشاه

 

به آن رهبر خيل آزادگان

دليل هدايت به كون و مكان

 

مرا رهرو راه قرآن نما

به دردم ز رحمت تو درمان نما

 

مرا غصّه از درد بي‌دردي است

خلاصم كن از هر چه جز مردي است

 

الهي الهي به حق حسن‌

به آن عسكري‌، مونس ذوالمنن

 

به آن اسوة زهد و تقوي و راد

به آن زبدة عالم عدل و داد

 

به آن گوهر تابناك ولا

به آن جوهر عصمت كبريا

 

در اين عصر بي دردي و ننگ و عار

رها كن مرا از غم روزگار

 

الهي الهي به مهدي‌ ماه

به آن صاحب مكنت و عزّ و جاه

 

به آن آخرين يادگار رسول‌

به آن طالب خون پاك بتول‌

 

به آن صاحب ملك و صاحب زمان‌

خديو ملك منظر انس و جان

 

مرا مي ز خمخانه او بده

شرابي ز ميناي «ياهو» بده

 

ز جان تا شوم مست شيداي او

بسوزان دلم را به سوداي او

 

جهان پر ز ظلم و ستم گشته است

پر از غصّه و درد و غم گشته است

 

نه از مهر و عدل و عدالت خبر

نه از دين حق و ديانت خبر

 

نباشد خبر از نشاط و سرور

نبينم به دوران به جز ظلم و زور

 

نه در خيل مردم وفا مانده است

نه مهر و نه لطف و صفا مانده است

 

برونها همه صلح و مهر است و داد

درونها همه پر ز مكر و فساد

 

در اين روزگار پر از درد و غم

كجا باشد آن قائم منتقم؟

 

الهي به آن صاحب ذوالفقار

مرا وارهان از غم انتظار

 

به «فيروز»  و «فاني» ز راه كرم

عنايت كن و وارهان از الم

 

به هر دو كه باشند بيمار او

مهيّا نما راه ديدار او

 

كند شمس حق تا ز مشرق ظهور

مرا مست كن از شراب طهور

 

به آن جوهر جان و جان جهان

مرا ز آتش قهر خود وارهان

 

ندارم به كف غير عصيان خويش

مرا ميهمان كن به احسان خويش

 

به فضل تو هستيم اميّدوار

كرم كن ببخشا به هشت و چهار

 

این اثر به درخواست مداح اهل بیت

جناب حاج فیروز زیرک کار سروده شده است.

 

 استاد فانی تبریزی

منبع کانال اشعار فانی تبریزی

مناجات 1094

مناجات

 

الهی ای فدای قدرت تو

بود چشمم بسوی رحمت تو

 

چنانم لطف فرما غرق گردم

میان بحر و حدّانیت تو

 

مرا قوّت بده از قوّت خویش

بکن آگه ز فردا نیّت خویش

 

ز گمراهی برون آور خدایا

بکش سوی فضای زحمت خویش

 

خداوندا بحقّ دوستانت

چو سروم بر نشان بر بوستانت

 

مصاحب ساز در دنیا و عقبی

مرا با اجتماع دوستانت

 

خداوندا تو هستی کار گردان

به حقّ اهل حقّ و پاک مردان

 

بده یادم ز علم پاکبازی

دلم را از بطالت باز گردان

 

مرا از نور اسمت بخش هیبت

خداوندا شوم دارای صولت

 

همه دلها به سویم باز گردند

مرا بینند با چشم موّدت

 

گدای تو درم داران دنیا

تو را مغلوب سرداران دنیا

 

شده با آن همه گردن کشیها

به پیشت خوار جبّاران دنیا

 

الهی من ندارم تکیه گاهی

که بر سویش برم روی پناهی

 

نجاتم ده توئی پشت و پناهم

الهی یا الهی یا الهی

 

خدا بر ما بده مقیاس دین را

بگردان دفع شَرّ حاسدین را

 

ز کید بد سرشتان حفظ فرما

مکن بر ما مُسَلّط مفسدین را

 

الهی بندگانت را امیدی

درت را میزنم من با امیدی

 

مکن مأیوس از لطفت روم چون

ز باب رحمتت با نا امیدی

 

در این دنیا که همدردی ندارم

دلم گرم است دلسردی ندارم

 

چو در دل درد دینم جاگزین است

بجز درد دلم دردی ندارم

 

بفرمان شریفت ای خدایم

بود سوی تو دست التجایم

 

تو دانی آنچه میخواهم من از تو

نجات مسلمین باشد دعایم

 

الهی «تائب» بی دست و پایم

اگر چه غرق دریای خطایم

 

بحقّ پنج تن بگذر ز جرمم

که من مدّاح شاه کربلایم

 

مرحوم تائب تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1093

مناجات 

 

شاد و خرم ای خدا از جرم ما شیطان شود

چشم احمد لیک از تقصیر ما گریان شود

 

ور بری ما را بدوزخ باز شیطان شادکام

از معذّب بودن ما در دلِ نیران شود

 

مصطفی محبوب تو آنگه شود افسرده حال

کامّتش از قهر تو اندر سقر سوزان شود

 

کی سزد از چون تو رحمان و رحیم و مهربان؟

در دو جا گریان حبیب و دشمنت خندان شود

 

گر ببخشی عین فضل و گر بسوزانی تو عدل

لیک مستحسن ز محسن بخشش و احسان شود

 

با هزاران جرم و لغزش گر تو از ما بگذری

لایق شأن الوهیّت همانا آن شود

 

گر هزاران جرم و تقصیر از (حسینی) سر زده

باز امّیدش ز تو بخشایش و احسان شود

 

مرحوم حسینی سعدی زمان

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1092

مناجات

 

آنکه ذرات جهان را آفرید

هست از فرط تجلی ناپدید

 

آنکه از وی این همه غوغاستی

عین هر پیدا و ناپیداستی

 

کور باد آن دیده کاندر این جهان

جلوه خالق نمیبیند عیان

 

این نجوم و این فضای بیکران

وین کرات بی نشان و با نشان

 

این همه اسرار کاندر خلقت است

ریزه کاریها که اندر فطرت است

 

در دل هر ذره پیدا راز اوست

کهکشانها گوش بر آواز اوست

 

گوید آنکو باز بگشاید زبان

ها هوالله البصیر المستعان

 

گر غوالم را به دقت بنگری

نیست غیر از او فروغ دیگری

 

گردش افلاک اندر دست اوست

هستی غالم دلیل هست اوست

 

زهره و مریخ و ماه و مشتری

از کتاب آفرینش دفتری

 

نزهت گل بهجت برگ گیاه

هستی خلّاق را باشد گواه

 

با زبان بی زبانی کائنات

می نمایاند یکی بنهفته ذات

 

ای «حسینی» نیست در دل گر عمی

فاش بیند در وجود خود خدا

 

مرحوم حسینی سعدی زمان

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1082

مناجات

 

عبد فراری‌ام به درت باز آمدم

اقرار می‌کنم که گنهکارم و بدم

 

اعلان صلح و آشتی از جانب تو بود

باور نمی‌کنم که بخوانی کنی ردم

 

سنگینی گناه ز پایم فکنده است

جز تو که دست گیرد و جز تو که بخشدم

 

ای وای من که چون به درت توبه می‌کنم

سرمی‌زند دوباره گناه مجددم

 

با آنکه عهد خویش شکستم هزار بار

این دفعۀ هزار و یکم باز آمدم

 

خواهی ببر به دوزخ و خواهی ببر بهشت

من عاشق محمد و آل محمدم

 

معبود من! چگونه بسوزی در آتشش

دستی که من به دامن آل علی زدم؟

 

ره دور و لرزه بر قدم و قبر پیش رو

در زیر کوه‌های گنه خم شده قدم

 

سرمایۀ گداست همان دست خالی‌اش

من آمدم گدایی و خالی بود یدم

 

«میثم» که نیست در خور بخشش گناه او

بخشی مگر به حیدر و زهرا و احمدم

 

حاج غلامرضا سازگار

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1081

مناجات

 

بهترین یار و مدد کار اباعبدالله

دست گیرِ همه اقشار اباعبدالله

 

ما همه گرم طوافیم به گرد رویت

و تویی نقطه ی پرگار اباعبدالله

 

شک ندارم که قیامت برای جنت

می شود حب تو معیار اباعبدالله

 

چِقٙدٙر بین مقامات به من می آید

منصب نوکر دربار اباعبدالله

 

من فقیر ابن فقیرم ولیکن شده است

شاملم لطف تو بسیار اباعبدالله

 

تو کریم ابن کریمی عزیز زهرا

به خطا می کنم اقرار اباعبدالله

 

حال و روز من عاشق پراز دلتنگیست

تشنه ام تشنه ی دیدار اباعبدالله

 

بی کسم در همه آفاق خدا میداند

بِسِپارم به علمدار اباعبدالله

مناجات 1070

 مناجات

 

دل غصّه و غمدن يئتشوب جانه الهي

رحم ايله من زار و پريشانه الهي

 

مين درده سالوبدور مني بو دور زمانه

امّيد يوخوم‌دور داخي درمانه الهي

 

مجنون كيمي بو عاشق دلخسته و رنجور

دوشسون نَقَدر كوه و بيابانه الهي

 

وصلوندي فقط چاره دل عاشق زاره

بولمم نَدَن اولموش اودا افسانه الهي

 

رحم ايله كرم قيل ئولورم لطفيله بير باخ

باغريم بَلَه‌شيب گورنه قزل قانه الهي

 

فرياد و فغان اولدي ايشيم هر گئجه گوندوز

گل رحم ايله بو عاشق نالانه الهي

 

بير عبد گنهكارم و شرمنده و مسكين

عفو ايله مني شاه شهيدانه الهي

 

نفسيم‌دي مني غرق ايلين بحر گناهه

اولدور اوني تا گلميه جولانه الهي

 

باشيم آغاريب ليك يوزوم قاره‌دي نيليم

چوخ وار نيازيم بخشش و احسانه الهي

 

مهمانووام اي پادشه بنده نوازيم

احسان و كرم ايله بو مهمانه الهي

 

حيرتده قالوب طالب عرفان و حقيقت

باخ لطفيله بو بيدل حيرانه الهي

 

آخر نفسيم دور منه بير مرحمت ايله جانا

تا جان وئريم اول دلبر جانانه الهي

 

يوخدور خبر اول يار پريچهره‌دن اي واي

ياندي اورگيم آتش هجرانه الهي

 

چوخداندي يانير درد فراقه دل زاريم

يار گلمه‌سه بودل اولي ديوانه الهي

 

اندوه و محن چولقالييب كلّ جهاني

گؤندر گله اول حجّتي امكانه الهي

 

مهدي گله‌گر چاره قيلار درد جهانه

گلسه اويئتر ظلم‌ده پايانه الهي

 

قرآن و ولايتدي فقط خلقي اوجالدان

بونلار يئتيرر سالكي عرفانه الهي

 

هم اهل ولايتدن ايله «فاني» زاري

هم عارف‌ايله قلبيني قرآنه الهي

 

عطّار حسينيله بو طاهاي عزيزي

دعوت ايله بير وقفه خراسانه الهي

 

استاد فانی تبریزی

منبع کانال اشعار فانی تبریزی

مناجات 1066

مناجات

 

الهی عُمر بوئی اشتباه ایلمشم

گرامی عمریمی یاننام تباه ایلمشم

 

آغارتمشام باشیمون قاره توکلرین خجلم

نَلَر دیوم که من روسیاه ایلمشم

 

ایدنده ظلمینی ظالم دایانمشام ساکت

باتاندا قانینه مظلوم نگاه ایلمشم

 

اوتانمیوب عمل شرّه ویرمشام دامن

چکینمیوب گُنه اوستن گناه ایلمشم

 

نه زور ایدوبله نه مجبور کج گیدم یولومی

خطالاری که واریم دل بخواه ایلمشم

 

گوزوم باخار کور،اوزوم نابلد،دومانلی یولوم

جهالتمدن اوزوم راهی،چاه ایلمشم

 

اوتورموشام علی قوینوندا بوینی چگننده

وجود فاسدیمی غرق آه ایلمشم

 

اورگیمون قانینی قاتمشام بو گوز یاشینا

سرشک حسرتی یوزده گواه ایلمشم

 

اوبیرسی قاپلاری عالی مقامین ایستمیوب

گدائیِ در بیر پادشاه ایلمشم

 

سیخلمشام آقامین قانلی پرچمی آلتدا

او سایه نی اوزومه سرپناه ایلمشم

 

غلام درگه زهرا اولاندان ای «ناصح»

خلایق ایچره بویوک کسب جاه ایلمشم

 

حاج ناصح اردبیلی

مناجات 1065

مناجات

 

الهی ، به شکرانۀ بندگی

ندارم به جز آهِ شرمندگی

 

تویی احکم الحاکمین و عظیم

علیم و نعیم و کریم و رحیم

 

تویی ذوالجلال وسریع الحساب

شدید العذاب و شدید العقاب

 

تویی مُستعان و تویی کردگار

که جز ذاتِ تو نیست پروردگار

 

الهی به احوالِ چونان منی

مگردان ترازویِ تر دامنی

 

تباهی شد اقبال این رو سیه

سیاهی جدا ، کی شود از تبه

 

مرا قصه با چرخِ فیرزوه بند

شکار است و تیر وکمان و کمند

 

دل از غفلت خویش آکنده ام

به در گاهِ مهرت ، سر افکنده ام

 

همی سر به زیرم ز طاعات خود

ملولم ز شرمِ اطاعات خود

 

تو را نِی دریغ ای کریم ازکرم

جدا نیست لطف تواز بیش و کم

 

تو ای لایزال و تو ای لم یزل

که بخشنده ای تا ابد از ازل

 

سحر نیست ، شامِ سیاهِ مرا

به مهرت ، ببخشا گناهِ مرا

 

الهی پناهی ، پناهنده را

مران از در خویش این بنده را

 

همان به که در آستان وجود

لبم بر دعا باد و سر بر سجود

 

شاعر : حاج علیرضا امانی مجد

مناجات 1064

 مناجات

 

گنه کردی بیا می بخشمت گفتم که غفارم

تو با خود دشمنی کردی ولی من دوستت دارم

 

اگر من با تو بد بودم تو را دعوت نمیکردم

گشودم در که بر گردی ببینی لطف بسیارم

 

تو مهمان عزیزی بر من و من میزبان تو

چگونه میهمان نومید برگردد زدربارم

 

زبستر نیمه شب برخیز و اشکی ریز بر دامن

که با اشک شبت خاموش گردد شعله نارم

 

تو آن عبدی که در گرداب جرم و معصیت غرقی

من آن ربم که باشد دمبدم لطف و کرم کارم

 

بجز نومیدی از عفومببخشم هر گناهی را

امید آور امید آور که من از یأس بیزام

 

عذاب و عفو باشد هر دو تحت اختیار من

توان سوزانمت اما به بخشیدن سزاوارم

 

تو دائم غافل و من آنی از تو نیستم غافل

تو خواب و من زلطف و مرحمت پیوسته بیدارم

 

به بازار محبت اشک باشد بهترین کالا

که هر یک قطره را با یک یم رحمت خریدارم

 

اگر فردا بپرسند از تو ای (میثم) چه آوردی

بگو دستم تهی اما محّب آل اطهارم

 

غلامرضا سازگار

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1063

 مناجات

 

بدم، مرا بـه پیمبـر ببخش یـا الله!

به اشک دیـدۀ حیدر ببخش یا الله!

 

تمام دار و نـدارم محبت زهراست

مرا بـه سـورۀ کوثـر ببخش یا الله!

 

به اشک چشم حسین و حسن قبولم کن

مرا بـه این دو بـرادر ببخش یا الله!

 

بـه درگـه تــو گنـاه مکـرر آوردم

مرا به عفـو مکـرر ببخش یــا الله!

 

ببر به کرب‌ و بـلا زائر حسینـم کن

به آن ضریح مطهر ببخش یـا الله!

 

به دست‌های علمدار کربلا سوگند

به حرمت علـی‌اکبر ببخش یـا الله!

 

به بانگ العطش نازدانه‌های حسین

به خون حنجر اصغر ببخش یا الله!

 

به سیدالشهـدا و به خـون حنجر او

که شد بریده ز خنجر ببخش یا الله!

 

به لحظه‌ای که سر نیزه گشت با زینب

سـر حسین، بـرابـر، ببـخش یا الله!

 

به خون میثم تمّار، جرم «میثم» را

به روی او تـو نیاور؛ ببـخش یا الله!

 

غلامرضا سازگار

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1055

مناجات

 

بنام خداوند لوح و قلم

که او هست و عالم سراسر عدم

 

به نام خدائی که عالم ز اوست

که آدم ز او هست و خاتم ز اوست

 

به نام خدائی که جان آفرید

ز رحمت به جانها،جنان آفرید

 

به نام خدائی که خلقت ز اوست

محبّت ز او هست و رحمت ز اوست

 

ز سبحانیش صبح و شام آفرید

جهان را به نظم و نظام آفرید

 

مه و مِهر و ابر و فلک آفرید

بشر را مَلِک بر مَلَک آفرید

 

بلی لایق هر ستایش توئی

به دلهای بشکسته رامِش توئی

 

طفیلی دو عالم به سُبحانیت

رهین گشته خلقت به منّانیت

 

به درگاهت ار،دست حاجت کنم

ستایش تو را نی به جنّت کنم

 

من اَر رو به درگاه رحمت کنم

نی از روی مقبول حاجت کنم

 

که من عاشق بی قرار توأم

که مستم ز عشقت خُمارِ توأم

 

تو آن خالقی بگذری از گنه

که من فرق عصیانم و رو سیه

 

تو آن خالقی کان فضل و عطا

که من بندۀ غرق جُرم و خطا

 

تو آن خالقی معدن موهبت

من آن « عدلجو » غرق در معصیت

 

احد عدلجوی تبریزی

مناجات 1050

 مناجات

 

بارالها به امان تو پناه آوردم

بندۀ عاصیم و رو به الاه آوردم

 

ناامیدم مکن از لطف و کرم یا الله

به امید کرمت جرم و گناه آوردم

 

باید از قهر تو بر مهر تو آورد پناه

که پناه از تو به تو گاه به گاه آوردم

 

در بساط منِ بی مایه به جز آه نبود

که به سر دوده ای از آتش و آه آوردم

 

آنچه در دسترسم بود همه ازآنِ تو بود

چیدم از گلشن حُسن تو گیاه آوردم

 

دل وحشی صفتم رام نمی شد که به کس

خواندم افسونِ تو در گوش و به راه آوردم

 

این سیه مشق که خود حاصل یک عمر فناست

به وفای دل دیوانه گواه آوردم

 

هر چه واهی بکنم کو جگر ردّ و قبول

منِ «ساکت» به امان تو پناه آوردم

 

استاد حسین ساکت (هویدا)

مناجات 1020

 مناجات

 

ای ذات نهانیله اولان کونده پیدا

صنعون اثری هستی پنهان و هویدا

 

فرمانیویله سلسله ی کونده اولموش

پیوسته به هم حلقه ی ماهیّت اشیا

 

ارسال ریاح ایلموسن ذاتی لواقح

تا ابر اولوب حامله ی لوءلوءِ لالا

 

بیر تند نفس بارور اشجاری ایدوبدور

حکمون اثریندن دیه سن مریم عذرا

 

بیر دانه دن ایلوبدی عیان حکمت ذاتون

گه خار مغیلان و گهی نرگس شهلا

 

اقرار ایلوری وحدتیوه خلقت عالم

اذعان ایلوری قدرتیوه هستی دنیا

 

صنعون اثریندن دوشَنوب فرش مطبّق

عِلمون ثمریندن اوجالوب چرخ معلّی

 

عاجزدی زبان وصف جلالونده بیاندان

سُبحانَ هُوَ الخالِقُ وَالبارِئُ حقّا

 

گر اولماسا لطفون من بی مدرک و منطق

حاشا که ایدم شعریله مقصودیمی انشا

 

من عاجز درماندیه اول یار و مددکار

ای خالق بی چون و خداوند توانا

 

تا عرض نیاز ایتماقا بو بنده ی مسکین

بو نقص بیانیله تاپا منطق گویا

 

 مرحوم عابد

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 1014

مناجات

 

آلور دل شمیم محبّت صبادن

معطّردی جان نکهت آشنادن

 

گورور گلشن عفو و رحمت صفاسین

زجاج کرامت جلالین، ضیاسین

 

وورور موج دریای سرشار رحمت

داشور سیل تک چشمه سار کرامت

 

سن ای مست خواب گران جهالت

سن ای سرگران تمنّا و غفلت

 

گوز آچ جلوه ی صبح امّیدی بیر گور

بصیرتله آثار توحیدی بیر گور

 

سما و سمک دل آچوب عرض رازه

هامی ذکر و تسبیح ایدر بی نیازه

 

هامی نغمه لر ذکر یاحقدی یاحق

هامی دیده بینای انوار مطلق

 

دل آچ سنده ذکر و مناجاته دلدن

رها اول بو ظلمتگه آب و گِلدن

 

علایقدن آزاده اول بیر زمانی

سماواتیده سیر ویر مرغ جانی

 

دل شبده دلداریله عرض راز ایت

خلوصیله جانانه راز و نیاز ایت

 

زبانِ دعائیله عرض ایله یارب

سن ای خالق ماه و خورشید و کوکب

 

او عصیانی عفو ایله مندن خدایا

که اونداندی تغییر آلاء و نعما

 

او جرمی که حبس دعایه سببدور

وقوعی نزول بلایه سببدور

 

هامی پرده ی عصمتی پاره ایلر

نزول نقمدن یوزی قاره ایلر

 

کسر دست عاصینی ذیل رجادن

خدایا اوزون حفظ قیل بو بلادن

 

نظر ایله ای خالق بی نیازیم

شِفابخش درد دل و چاره سازیم

 

اولوب گرچه افزون و بیحد معاصی

کیمه دردینی سویله سون عبد عاصی

 

گناهیم منیم گرچه بی انتهادور

سنه شیوه احسان و لطف و عطادور

 

آدی ای اولان جمله دردین دواسی

هامی علّتین ذکری دارُ الشِّفاسی

 

منیم زاد راهیم امید و رجادور

صلاحیم دعادور، سلاحیم بکادور

 

سن ای نور امّید ظلمات غمده

سن ای دافع غصّه موج نقمده

 

نثار ایت سلامون هامی انبیایه

خصوصاً محمّد او خیرُ الورایه

 

هم اولاد پاک نبیّ کریمه

او دارای احسان و خُلق عظیمه

 

خدایا رها ایله غمدن جهانی

یاخین ایت ظهور امام زمانی

 

او قائم به حق، طاقت جان زهرا

که اونلا دولار عدلیله جمله دنیا

 

یتور دادینه اهل دینون الهی

او گردون عصمتده رخشنده ماهی

 

عیان جلوه سین ایتسه اول نور مطلق

منوّر ایدر عالمی پرتو حق

 

 مرحوم عابد

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 977

مناجات

 

 ای کرمت همنفس بی کسان

جز تو کسی نیست کس بی کسان

 

بی کسم و همنفس من توئی

رو به که آرم؟ که کس من توئی

 

کون و مکان مظهر نور توأند

جمله جهان محض حضور توأند

 

در دل هر ذرّه بود سِیر تو

نیست درین پرده کسی غیر تو

 

جز تو کسی نیست به بالا و پست

ما همه هیچیم و توئی هر چه هست

 

بزم بقا را مِی و ساقی توئی

جز تو همه فانی و باقی توئی

 

کیست که قائل به ثنای تو نیست؟

کیست که مایل به لقای تو نیست؟

 

ما همه مشغول ثنای توایم

واله و مشتاق لِقای توایم

 

روزنِ جان بر دل ما باز کن

خاطر ما را صدفِ راز کن

 

مرد رهی از کجی اندیشه کن

راستی و راست رَوی پیشه کن

 

هر که کند روی طلب سوی او

قبلۀ ذرّات شود روی او

 

شاه جهانگیر دهلوی

مناجات 905

مناجات

 

منّت خدایرا که محیط است و لا مکان

کز لطف خویش داده به ما نعمت بیان

 

تا در قبال لطف و عطایش به هر نفس

گوئیم شکر گاه عیان و گهی نهان

 

نی نی چه حدّ ماست سپاس نعیم او

با این بیان قاصر و این لکنت لسان

 

او قادر و حکیم و علیم است و مستغاث

او ناصر و رئوف و رحیم است و مستعان

 

یا رب به فضل خویش ببخشا قصور ما

ما ناتوان و عرصه شکر تو بی کران

 

ما در کجا و شکر نعیم تو در کجا

جائیکه عقل کلّ بود ناتوان از آن

 

جائیکه بر دهن زده از عجز قفل لا

ختم رسل بعرض ثنایت سزای شان

 

یا رب ز پیشگاه تو داریم مسئلت

صلوات ما بروضه پر نور او رسان

 

وانگه رسان درود بروضات آل او

آنان که فیض بخش زمینند و آسمان

 

آنان که شافعند به هنگام رستخیز

روزی که میرسد به فلک بانگ الامان

 

ما را که هست نامه سیاه و عمل تباه

مقصد بعید و راحله کم بار هم گران

 

از عمر توشه ئی نگرفتیم و ای دریغ

دادیم نقد وقت ز کف مفت و رایگان

 

ای وای از حرارت جانسوز روز حشر

با این تن نزار و دل زار و ناتوان

 

حالا بجز محبت اولاد مصطفی

وین دفتر مصائب سلطان تشنگان

 

در پیشگاه رحمت و جود و سخای تو

خود عالمی که در کف ما نیست ارمغان

 

یا رب به خون پاک شه تشنگان حسین

ما را ز درگه کرم و عفو خود مران

 

بر ما اگر نه آن شه عطشان شود شفیع

حاشا دگر به مغفرت ما رود گمان

 

گر خود غریق بحر گناه است «اعظمی»

دارد امید لیک ز عفو تو هر زمان

 

مرحوم استاد اعظمی تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه

مناجات 898

مناجات

 

آچوب حضوریوه ال یارب ایسترم توفیق

اوزون موفق ائت، ای وافق و شفیق و رفیق

 

یتوردوم عمریمی باشه تمام غفلتیله

عمل خجالتیم، نیلیوم بو خجلتیله؟

 

عزیز وقتی، هوا و هوسده صرف ائتدیم

همیشه نفس دلنجه دوشوب خطا گیتدیم

 

منی یاراتموشیدون معرفت سنه یتوروم

نه اینکه معرفتین شاهراهینی ایتورم

 

دلیل انی و لمی نی، ایتمیرم انکار

اثر موثره حاکیدی، ایتمیشم اقرار

 

اگر چه اولموشام اولده قائل توحید

ولی قصور اطاعت ایدر منی نومید

 

اوزون بیلورسن الهی ندور بو یاسه سبب

گجه گونوز باشا باش، باش ویروب خلاف ادب

 

یقین دور منه بو نشئه دن علاقه کسم

گیدم او نشئیه بولم نه کاریم نه کسم

 

سفر قباقدا، اوزاق یول، یوخ الده توشه راه

خطرلی مرحله لر، خاصه پای بند گناه

 

انانمشام که قوراسان جزاده بیر دیوان

نیدر محاکمه ده من کیمی سیه دیوان؟

 

تمام صورت عصیاندی نامه عملیم

ثوابدن بیلورم محضرونده بوشدی الیم

 

عدالتیله اگر حکم قیلسان ای عادل

اینانمورام که منه قهرون اولمیا شامل

 

سموم قهرون اگر اسسه بیر دم ای قهار

شرار غیضه نه بیر تک من، یانار هامی زینهار

 

رحیم سن، گرک اوز رحمویله یول گیده سن

چکوب حساب کتابه قلم، گذشت ایده سن

 

اود اهلیم بیلورم من گرک یانام ناچار

مگر نجاتیمه توفیق رحمون اولسون یار

 

بودور گناهه سبب بولموشم کریم سنی

کرامت ایله گذشت ائت، باغشلا سنده منی

 

سنی حسینه قسم ویرم ای خدای جلیل

حسینی ائت منه باب کرامتونده دلیل

 

همان حسین که اودور سیمین هشت و چهار

گناهکارلره ویرمیسن شفیع قرار

 

اگر چه خدمتنه گاه گاه مشغولم

ولی اونوندا حضورونده سخت مسئولم

 

کریمسن سن، حسینونده کان بخشش و جود

کرامتونله اونون جودیدور منه مقصود

 

حسین خاطرینه ایلمه منی مایوس

هر ایکی نشئه ده جود و کرمله قیل مانوس

 

مرحوم عاصی

 

شعر از مرحوم استاد ذهنی علیه الرحمه

(اگر چه معصیتیم قویموب آبرو منده

دخیل دوشموشم اما بیر آبرومنده )

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه