شرح زندگی مرحوم حاج میرزا احمد ذاکر

به قلم فرزند برومندش

استاد محمد حسین بغدادچی

 

حاج میرزا احمد بغدادچی

ملقب به حاج میرزا احمد ذاکر تبریزی

یکی از شعرا و وعاظ برجسته در سال 1277 شمسی

در تبریز میدان ویجویه کوچه سید عرب دربند کلکته چی

و در خانواده ای متدین تولد یافت. پدر او

حاج حسن بغدادچی یکی از تجار مشهور

و صاحب کمالات تبریز بود

که به سال 1373 هجری قمری در تبریز وفات یافت و در

کربلای معلا مدفون می باشد. چنانچه این تاریخ وفات

توسط پسرش حاج میرزا احمد ذاکر به صورت شعر

در زیر قاب عکس آن مرحوم نوشته شده است:

عکس بالا که چنین صاحب وجه حسن است

والد ذاکر و همنام امام حسن است

یکهزار و سنه با سیصد و هفتاد و سه بود

کرد رحلت به محرم که مه پر محن است

جد بزرگ حاج میرزا احمد ذاکر

حاج محمد ابراهیم بغدادچی بود

که او نیز از تجار متدین در شهر تبریز بوده و مرقد ایشان

در شهر مقدس مشهد می باشد.

حاج میرزا احمد ذاکر با توجه به علاقه خاص به

ائمه اطهار علیهم السلام به گفته

خودشان از سن 10 سالگی

به مطالعه احوال و خدمت در بارگاه حسینی در آمده

و پس از چند سال کار تجارت به لباس مقدس روحانیت

ملبس شدند.از این شاعر و واعظ برجسته علاوه

بر نوشتجات و تالیفات متفرقه

که هنوز چاپ نشده اند

دو کتاب شعر به نامهای «یاقوت الکلام»

و «طاووس الکلام»

به یادگار مانده است که حاوی بهترین اشعار در

وصف و مصیبت ائمه اطهار علیهم السلام

و سایر موضوعات مذهبی می باشد.

از مشخصات ویژه این استاد هنر و

ادبیات فی البداهه گفتن اشعار بود به طوری که برخلاف

شعرای دیگر که برای گفتن شعر معمولا نیاز به آمادگی

و شرایط خاصی دارند، این استاد در هر شرایطی اشعار

دینی و دوبیتی های متفرقه را فی البداهه و بدون

درنگ حتی در بعضی مواقع در سر منبر بدون تاخیر

و تامل می سرود.ایشان هنر و استعداد خود را

مدیون موهبت خدایی میدانست که توانسته

بدون تلمذ پیش شعرا و تقلید از سایرین به نو آوری

پرداخته و اشعار و دانش خود را به منصه ی

ظهور بگذارد چنانچه خود گوید:

تو که ذاکرا ندانی بکنی چنین بیانی

به بیان این معانی نظر از امام داری

از خواص اشعار او ساده بودن و پرهیز از غلو و

متعارف بودن آنهاست که علاوه بر اندوه افزایی در

مصیبت ائمه اطهار علیهم السلام در شنونده احساساتی

از قبیل وصف و ستودن وفاداری و ایجاد عواطف و

احساسات مختلف ظریفه را موجب می گردد.

ایشان در منابر و مواعظ خود علاوه بر ذکر مسائل اجتماعی

و دینی از اشعار و سروده های شخصی و خودساز

استفاده می کردند و آنها را با الحان ویژه در مناسبت های

مختلف می خواندند.باید گفت که موضوع اشعار ایشان

بیشتر درباره وصف مصائب ائمه اطهار علیهم السلام

ولی درباره موضوعات دیگری نیز از قبیل تمجید از

بزرگان مهم و شرح حوادث اجتماعی هم اشعاری

از خود به جای گذاشته است که آنها را در قالب

واژگان و آهنگ ویژه و مخصوص به خود بیان کرده است.

از خصوصیات اجتماعی این مرد بزرگ رفتار ایشان

با تمام طبقات و اقشار اجتماعی بود به طوری که

شیفتگان و داوطلبان مواعظ و اشعار او از تمام طبقات

و اقشار اجتماعی تشکیل می شده است. از این

مرحوم چند اولاد اناث و دو اولاد ذکور باقی مانده

که ایشان نیز به نوبه خود خدمات علمی و پزشکی

را در جامعه انجام داده و موجب رحمت

و یاد آن مرحوم می شوند.

مرحوم ذاکر در مورخه 4/4/1368 شمسی

در منزل مسکونیخود واقع در محله راسته کوچه

به دیار باقی شتافت و در آرامستان وادی رحمت

بلوک 21 ردیف 36 شماره 1 مدفون گردید .

 

منبع کانال گنجینه گذشتگان