مناجات امام حسین (علیه السلام)
خدایا بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر بلکه از سر بهتر آوردم
برای اینکه همدردی کنم با مادرم زهرا
برای خوردن سیلی سه ساله دختر آوردم
پی ابقاء قد قامت زصبح تاظهر عاشورا
برای گفتن الله اکبر اکبر آوردم
علی انگشتر خود را به سائل داد
اما من برای ساربان انگشت با انگشتر آوردم
علی را در غدیر خم نبی بگرفت روی دست
ولی من روی دست خود علی اصغر آوردم
زبانحال حضرت زینب کبری (سلام الله) در
اربعین حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام)
آنام اوغلی بو سفردن سنه چوخ شکایتیم وار
دیَرَم اجازه ویرسن دیمه لی حکایتیم وار
باشا عهدیمی یِتوردوم هامی قیزلارون گتوردوم
نیه گلمدی رقیّه دیمه ماقدا خجلتیم وار
دیماقا او ماجرانی خجلم من اوز اوزیمدن
بُلوسن که چوخ سُوَردیم او قیزی ایکی گوزیمدن
نجه اُلدی شرح ویرسم سنه غم یتر سوزیمدن
اودی عارضیمده اشک تریله اشارتیم وار
گهی ناقه اوسته گاهی باشون آردیجا پیاده
اوزینی یِتوردی شامه او اسیر دل فتاده
دیمرم آجیندان اُلدی قوری یِرده شاهزاده
هله بو یارالی دلده غم بی نهایتیم وار
او گئجه که جان ویروردی منی یاندوروب یاخوردی
سوزینی دیموردی امّا یوزه گوز یاشی آخوردی
گوزینی دولاندوروردی بالا قیزلارا باخوردی
بونی آندوروردی بیر آز سیزه رنج و زحمتیم وار
بالاوون گوزی آخوردی اوزی اُلماقین بولوردی
یوزه گوز یاشین اَلیردی نه دیوردی نه گُلوردی
ایله بیر حقارتیله او یتیمه قیز اُلوردی
که بیان حاله قارداش نه توان نه طاقتیم وار
باشون اول زمان که گلدی اونا ویردی دل وصالون
باشینا سوووردی توپراق او گئجه غریب عیالون
بُلورم که مندن آرتوخ سنون اولدی ابتهالون
اوره گیمده کی شرردن سوزیمه شهادتیم وار
او بالا اُلونجه ایتدی آدوی دلینده ازبر
قوری یِرده توپراق اوسته اُلورم دیدی مکرّر
یارالی باشون ایشیتدی او بالا دیدی نه دللر
او یارالی دللریندن سنه بیر کنایتیم وار
سوسوزام، آجام دیردی قورویوبدی دل دوداقیم
آلونوبدی گوشوارم بابا بوش قالوب قولاقیم
گَتوروبله چوخ پیاده اولوب آبله اَیاقیم
اَیاقیمدا قانه باخسان بُله سن نه حالتیم وار
گهی صدقدن دانیشدی گهی مهریله وفادن
گهی شمریدن دانیشدی گهی سیلیِ جفادن
ایله دل دیدی، دل آلدی هامی آل مصطفادن
بُلوسن او درد دلدن هله دل جراحتیم وار
دیدی آغلادی یورولدی یخولوب صداسی باتدی
غم هجری باشه ویردی شرف وصاله چاتدی
سویولان اسیره قیزلار گویه ناله سین اوجاتدی
گوره سن منیم جهاندا نچه یول قیامتیم وار
ایله بیر قیامت اولدی که عقولی ایتدی مبهوت
پوزولوبدی اهل ناسوت، ایدوب آه و ناله لاهوت
نه کفن تاپولدی قارداش، نه او طفل زاره تابوت
نه تحمّل استتاره، نه بیانه قدرتیم وار
بو ملالی دلده قارداش آپارام گرک مزاره
آناما دیَم بو دردی، گَله من تک آه و زاره
اُله شاهزاده، تابوت اولا نچّه خشت پاره
گر اُلوب حضوره یِتسم، آناما شکایتیم وار
نجه تاب ایدر ایشیتسه بو سوزی علیّ اکبر
باجیسی کفن سیز اُلدی کفن اولدی کهنه معجر
من اوزوم مزار قازدیم او یتیمیَه برادر
گور ایدنده غم تهاجم نجه استقامتیم وار
یوزه گوزدن آخدی قلبیم منیم ای قَتیلُ العَبره
اگیلوب یوزیندن اوپدوم بالاوی قویاندا قبره
هامی قالدی مات و حیران، منِ بینواده صبره
هامی بولدی نه شهامت نه بلند همّتیم وار
بُلورم اُلنجه یتمز غم و محنتیم تمامه
یتوشنده باشیم عمریم یتوشر غمیم ختامه
باجوی رقیّه فکری آپارار دوباره شامه
او بالادان اوتری بیرده او دیاره رجعتیم وار
بو دیاردن گیدنده ایله سرو قدّیدیم من
که ووراردی طعنه سروه قدیم ای عزیز ذوالمنّ
بِیلیمی بوکوبدور امّا بو سفرده ظلم دشمن
دور ایاقه قبردن گور نه خمیده قامتیم وار
نه او آبرنگ زیبا، نه او قامت رسا وار
گیچن عهد تک باشیمدا، نه او زلف مُشکسا وار
آقاران باشیمدا باخسان بُله سن نه ماجرا وار
هامی شرح ماجرانی دیماقا نا حاجتیم وار
بدنون گیدنده شامه، قوری یِرده گوردوم عریان
قویا بُلمدیم مزاره من دل فکار و نالان
سنه کیم بو قبری قازدی بو گوزل مزاره قربان
مرحوم حسینی سعدی زمان
منبع مجموعه مدح و مرثیه
زبانحال حضرت رقیه (سلام الله) به
سر مبارک امام حسین (علیه السلام)
غارت اولدی صبر ایویم غارتده هاردیدون بابا؟
خیمه لر تاراج اولان ساعتده هاردیدون بابا؟
اود دوتاندا خیمه لر قانلی منادیدیم قیزیم
جان ویریردیم قتلگاه کربلادیدیم قیزیم
اوندا کی نصفی یانان چادردا سسلردیم سنی
عمم ایلوردی نوا خلوتده هاردیدون بابا؟
اوندا کی شام غریبان ساخلاموشدوز سیز منه
منده قانلی باشیله مطبخ سرادیدیم قیزیم
آغلیاندا من سنه دشمن بابا گولدی منه
یاندی قلبیم آتش محنتده هاردیدون بابا؟
حالیوه دشمن گولن وقته من آغلیردیم سنه
نیزه لر باشینده حال ابتلادیدیم قیزیم
کاش اولیدوق گورمییدوخ هیچ یزیدین مجلسین
قالمادی طاقت دل عترتده هاردیدون بابا؟
مجلس شوم یزیدی یادیمه سالما داخی
خیزران آلتیندا غملی ماجرادیدیم قیزیم
قوی دیوم بیر سوز منی اوردا کنیز ایستیردیلر
تیتریرم الاندا بو صحبتده هاردیدون بابا؟
مرد شامی اوندا کی ایتدی جسارت نیلیوم
یارلیدی لبلریم طشت طلادیدیم قیزیم
باشیم آغارماقینین باعثی یاریم گونده
جفای شمریدی عمریم او گون تمام اولدی
گلایه ایلمورم غم منی دانشدیریری
جدا باشیندا باشون حالیمه گواه اولدی
زبانحال حضرت رقیه (سلام الله) به
حضرت امام حسین (علیه السلام)
آنشب که من از ناقه افتادم و غش کردم
بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی
آن دم که تو از ناقه افتادی و غش کردی
من بر سر نی بودم مشغول دعا بودم
آن دم که مرا ظالم اظهار کنیزی کرد
بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی
آندم که مرا سیلی شمر لعین می زد
بابا تو کجا بودی از ما تو جدا بودی
آندم که تو را سیلی شمر لعین می زد
با تو همه جا بودم کی از تو جدا بودم
شهادت حضرت رقیه (سلام الله)
بیر گجه منزل ویرانه غوغا دوشدی
چاتدی ایش بیر یره حالدان حالا زهرا دوشدی
بیر یتیمه او گجه سینه سینی داغلوردی
اورگی دولموشیدی چوخ اوجادان آغلوردی
چنگه ی دستین آتیردی گویرن گول یوزونه
عمریدن دویموشیدی لطمه ویروردی اوزینه
جانینه رعشه سالان قمچی لرین ضربه سیدی
یوزونون محشری شمرین الینون نقشه سیدی
قلب زهرانی یاتان وقته سویاردی گجه لر
او یوزی دردیله تپراقه قویاردی گجه لر
او یوزی کی اونی جبریل امین هردم اوپر
او یوزه مین یول آغیر سیلی دگه اهل نظر
ائله یوز هریانا گر دگسه بوتون ارض یانار
او یوزی تپراقین اوسته قویا محشر یارانار
وئرمه ادامه قلم چیخ بو آغیر حاشیه دن
باخگیلان محشر کبرایه همین زاویه دن
سلام بر حضرت رقیه (سلام الله)
سلام اولا سنه ای یول اوسته هی یخیلان
سلام اولا سنه ای فاطمه کیمین یورولان
سلام اولا سنه عطر یاسی مشامه گلن
آتا باشیلا موافق پیاده شامه گلن
سلام اولا سنه ای شیرخواری خواب الیین
گوزون یوماندا دل ربابی کباب الیین
سلام اولا سنه ای سوزلری اورکده قالان
کیچیک الینن آتا باشینی قوجاقه آلان
سلام اولا سنه ای اودلار ایچده زولفی یانان
ایاقلارین یاراسی عمه سینی درده سالان
سلام اولا سنه ای سیلینی تحمل ایدن
گوورمیش یوزونن زهرای توسل ایدن
سلام اولا سنه ای اوپمین آتا دوداغی
تیکانلار اوسته گدنده یارا اولان ایاقی
سلام اولا سنه ای غساله سی شرم الیین
کفن یرینده قاره اوزیله دفن الیین.
حضرت رقیه (سلام الله)
ای رقیّه گوزلیم آغلیوب آغلاتما منی
اوزولوب الدن الیم آغلیوب آغلاتما منی
ای غم و غصّه چولنده گزن آواره غزال
آیریلق داشینی آز قلب پراندوهوه چال
کربلا یوللارینا آز او گوزل گوزلری سال
آه چکمه گوزلیم آغلیوب آغلاتما منی
ساری گل تک سارالان رنگیوه قربانم اوزوم
دیمورم آغلاما، آز آغلا،که یوخ منده دوزوم
آتاسزلیق غمی مشگلدی بالایوخدی سوزوم
گوزلیم قاره تلیم آغلیوب آغلاتما منی
قویما دیواره ئوزون توکمه ئوزه اشگ محن
یانیروق بیر اودا با هم بلورم دردیوی من
قورخورام سنده بوغربتده الیمدن گیده سن
اود دوتوب آب و گلیم آغلیوب آغلاتما منی
مه جبین غنچه لبیم گل گُله گللر گل آچا
خسته منقارینی قانه بویانان بلبل آچا
یعنی جنّتده علی اصغریم الان دل آچا
بودی آرزیم، اَملیم آغلیوب آغلاتما منی
دریوی عَمّه وه دی دردیوی جانه آلارام
آلارام سینیه مظلوم بالا لای لای چالارام
سنه بیر صدمه یتشسه بالا یالقوز قالارام
خوشدی سنلن آی ایلیم آغلیوب آغلاتما منی
قارداشیم عزم ایلین وقتده عالی سفره
سنی تأکیدیله تاپشوردی من خونجگره
او سفردن گلنه جانوی سالما خطره
دی سوزون منده بلیم آغلیوب آغلاتما منی
آتش آهویله قلبیمی یاندیرما بالا
خرمن صبریوی صبر ایله تالاندیرما بالا
او گوزل گوزلری اشگیله بویاندیرما بالا
گل او گوزیاشی سیلیم آغلیوب آغلاتما منی
شام قزلاری گلن وقتیده دیداره بالا
وقریوی پوزما بله باشیوی سالما اشاقا
تز چاغیرعمّه لرون دوز اولاری صاق و صولا
سسله تز منده گلیم ، آغلیوب آغلاتما منی
آنامون گوزلرینه گوزلری بنزر گوزلیم
آنامون صورتینه چهره سی بنزر گوزلیم
اولوسان حیف اولا ویرانه ده پرپر گوزلیم
مرغک خوش غزلیم آغلیوب آغلاتما منی
حضرت امام زمان (عج)
ای داغدار اصلی این روضهها بیا
صاحب عزای ماتم کرب و بلا بیا
تنها امید خلق جهان یابن فاطمه
ای منتهای آرزوی اولیاء بیا
بالا گرفته ایم برایت دو دست را
ای مرد مستجاب قنوت و دعا بیا
فهمیدهایم با همه دنیا غریبهای
دیگر به جان مادرت ای آشنا بیا
از هیچکس به جز تو نداریم انتظار
بر دستهای توست فقط چشم ما بیا
هفته به هفته میگذرد با خیال تو
پس لا اقل به حرمت خون خدا بیا
بیش از هزار سال تو خون گریه کردهای
ای خون جگر ز قامت زینب بیا بیا
عرض ارادت کم ما را قبول کن
امسال هم محرم ما را قبول کن
اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
برای پیدا کردن متن نوحه ی خاص
در نوار سمت چپ
از جستجوی گوگل استفاده کنید
رعایت فاصله اجتماعی
و استفاده از ماسک و
مواد ضد عفونی کننده
بهترین و کم هزینه ترین
راه پیشگیری و مقابله
با بیماری کرونا است
#پیشگیری_بهتر_از_درمان_است
خلاصه ای از سخنرانی دکتر علی شریعتی
در یازدهم محرم
...خواهران، برادران!
اكنون شهيدان مردهاند، و ما مرده ها زنده هستيم.
شهيدان سخنشان را گفتند، و ما كرها مخاطبشان هستيم،
آنها كه گستاخی آن را داشتند كه وقتی نمی توانستند زنده بمانند مرگ را انتخاب كنند،
رفتند، و ما بی شرمان مانديم، صدها سال است كه ماندهايم.
و جا دارد كه دنيا بر ما بخندد كه ما مظاهر ذلت و زبونی
بر حسين (علیه السلام) و زينب (سلام الله) مظاهر حيات و عزت می گرييم،
و اين يك ستم ديگر تاريخ است كه ما زبونان،
عزادار و سوگوار آن عزيزان باشيم.
امروز شهيدان پيام خويش را با خون خود گذاشتند و روی در روی ما
بر روی زمين نشستند، تا نشستگان تاريخ را به قيام بخوانند.
ما وارث عزيزترين امانتهايی هستيم كه با جهاد ها و
شهادت ها و با ارزشهای بزرگ انسانی ، در تاريخ اسلام،
فراهم آمده است و ما وارث اين همه هستيم، و ما مسؤول آن هستيم
كه امتی بسازيم از خويش، تا برای بشريت نمونه باشيم.
«وكذالك جعلناكم امة وسطا لتكونوا شهداء علي الناس و يكون الرسول عليكم شهيدا»
خطاب به ماست.
و ما كه در پليدی و منجلاب زندگی روزمره جانوريمان غرقيم،
بايد سوگوار و عزادار مردان و زنان و كودكانی باشيم كه در كربلا براي هميشه،
شهادتشان و حضورشان را در تاريخ و در پيشگاه خدا و
در پيشگاه آزادی به ثبت رساندهاند.
خدايا اين باز چه مظلوميتی بر خاندان حسين است؟
اكنون شهيدان كارشان را به پايان رساندهاند.
و ما شب شام غريبان می گرييم، و پايانش را اعلام می كنيم و
می بينيم چگونه در جامعه گريستن بر حسين (علیه السلام)،
و عشق به حسين (علیه السلام)، با يزيد هم دست و هم داستانيم؟
او كه می خواست اين داستان به پايان برسد.
اكنون شهيدان كارشان را به پايان بردهاند و خاموش رفتهاند،
همه شان، هر كدامشان، نقش خويش را خوب بازی كردهاند.
اين شهيدان امروز دو كار كردند، در
برابر شهادت ايستادند تا به همه مردان، زنان، كودكان و همه پيران و
جوانان هميشه تاريخ بياموزند كه بايد چگونه زندگی كنند
اگر می توانند و چگونه بميرند اگر نمی توانند.
اين شهيدان كار ديگری نيز كردند:
شهادت دادند با خون خويش نه با كلمه شهادت دادند،
كه در نظام واحد حاكم بر تاريخ بشری نظامی كه
سياست را و اقتصاد را و مذهب را و هنر را،
و فلسفه و انديشه را و احساس را و اخلاق را و بشريت
را همه را ابزار دست می كند تا انسانها را قربانی مطامع خود كند
و از همه چيز پايگاهی برای حكومت ظلم و جور و جنايت بسازد
همه گروههای مردم و همه ارزشهای انسانی محكوم شده است.
يك حاكم است بر همه تاريخ، يك ظالم است كه بر تاريخ حكومت می كند،
يك جلاد است كه شهيد می كند و در طول تاريخ،
فرزندان بسياری قربانی اين جلاد شده اند، و زنان بسياری در زير
تازيانههای اين جلاد حاكم بر تاريخ، خاموش شدهاند،
و به قيمت خونهای بسيار، آخور آباد كردهاند و گرسنگی ها و
بردگی ها و قتل عامهای بسيار در تاريخ از زنان و كودكان شده است،
از مردان و از قهرمانان و از غلامان و معلمان، در همه زمانها و همه نسلها.
و اكنون حسين (علیه السلام) با همه هستی اش آمده است
تا در محكمه تاريخ، در كنار فرات شهادت بدهد:
شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاريخ.
شهادت بدهد به نفع محكومان اين جلاد حاكم بر تاريخ.
شهادت بدهد كه چگونه اين جلاد ضحاك،
مغز جوانان را در طول تاريخ می خورده است با علي اكبر (علیه السلام) شهادت بدهد!
و شهادت بدهد كه در نظام جنايت و در نظام های جنايت
چگونه قهرمانان می مردند. با خودش شهادت بدهد!
و شهادت بدهد كه در نظام حاكم بر تاريخ چگونه زنان يا اسارت
را بايد انتخاب می كردند و ملعبه حرمسراها می بودند يا اگر آزاد بايد
می ماندند بايد قافله دار اسيران باشند و بازمانده شهيدان، با زينبش!
و شهادت بدهد كه در نظام ظلم و جور و جنايت،
جلاد جائر بر كودكان شيرخوار تاريخ نيز رحم نمی كرده است.
با كودك شيرخوارش!
و حسين (علیه السلام) با همه هستی اش آمده است تا در محكمه جنايت
تاريخ به سود كسانی كه هرگز شهادتی به سودشان نبوده است و
خاموش و بی دفاع می مردند، شهادت بدهد.
اكنون محكمه پايان يافته است و شهادت حسين (علیه السلام) و
همه عزيزانش و همه هستی اش با بهترين امكانی كه در اختيار جز خدا هست،
رسالت عظيم الهی اش را انجام داده است.
در اين تشيعی كه، اكنون به اين شكل كه می بينيم درآمده است و
هر كس بخواهد از آن تشيع راستين جوشان بيدار كننده، سخن بگويد،
پيش از دشمن، به دست دوست قربانيش می كنند.
ما از وقتی كه ، «سنت شهادت را فراموش كردهايم،
و به مقبره داری شهيدان پرداخته ايم، مرگ سياه را ناچار گردن نهادهايم»
و از هنگامی كه به جای شيعه علی (علیه السلام) بودن و
از هنگامی كه بهجای شيعه حسين (علیه السلام) بودن و
شيعه زينب (سلام الله) بودن، يعنی «پيرو شهيدان بودن»،
«زنان و مردان ما» عزادار شهيدان شدهاند و بس، در عزای هميشگی ماندهايم!
چه هوشيارانه دگرگون كردهاند پيام حسين (علیه السلام) را و ياران بزرگ
و عزيز و جاويدش را، پيامی كه خطاب به همه انسانهاست.
اين كه حسين (علیه السلام) فرياد می زند پس از اين كه همه عزيزانش
را در خون می بيند و جز دشمن و كينه توز و غارتگر در برابرش نمی بيند
فرياد می زند كه «آيا كسی هست كه مرا ياری كند و انتقام كشد؟»
«هل من ناصر ينصرنی؟»
مگر نمی داند كه كسی نيست كه او را ياری كند و انتقام گيرد؟
اين سؤال، سؤال از تاريخ فردای بشری است و اين پرسش از آينده است و
از همه ماست. و اين سؤال انتظار حسين (علیه السلام) را از
عاشقانش بيان می كند و دعوت شهادت او را به همه كسانی كه براي
شهيدان حرمت و عظمت قايلند اعلام می نمايد.
اما اين دعوت را، اين انتظار ياری از او را،
اين پيام حسين (علیه السلام) را كه «شيعه می خواهد» و
در هر عصری و هر نسلی، شيعه می طلبد ما خاموش كرديم
به اين عنوان كه به مردم گفتيم كه حسين (علیه السلام) اشك می خواهد.
ضجه می خواهد و دگر هيچ، پيام ديگری ندارد.
مرده است و عزادار می خواهد، نه شاهد شهيد حاضر در
همه جا و همه وقت و «پيرو». آری، اين چنين به ما گفته اند و می گويند!
و آنها كه تن به هر ذلتی می دهند تا زنده بمانند، مرده های خاموش و پليد تاريخ اند،
و ببينيد كه آيا كسانی كه سخاوتمندانه با حسين (علیه السلام)
به قتلگاه خويش آمده اند و مرگ خويش را انتخاب كرده اند،
در حالی كه صدها گريزگاه آبرومندانه برای ماندنشان بود،
و صدها توجيه شرعی و دينی برای زنده ماندنشان بود،
توجيه و تاويل نكرده اند و مرده اند، اين ها زنده هستند؟
آيا آنها كه برای ماندشان تن به ذلت و پستی رها كردن حسين (علیه السلام)
و تحمل كردن يزيد دادند ؟ كدام هنوز زندهاند؟
شهيد انسانی است كه در عصر نتوانستن و غلبه نيافتن،
با مرگ خويش بر دشمن پيروز می شود و اگر دشمنش را نمی كشد، رسوا می كند.
حسين (علیه السلام) يك درس بزرگ تر ازشهادتش به ما داده است
و آن نيمه تمام گذاشتن حج و به سوی شهادت رفتن است.
مراسم حج را به پايان نمی برد تا به همه حجگزاران تاريخ، نمازگزاران تاريخ،
مؤمنان به سنت ابراهيم، بياموزد كه اگر امامت نباشد،
اگر هدف نباشد، اگر حسين (علیه السلام) نباشد و اگر يزيد باشد،
چرخيدن بر گرد خانه خدا، با خانه بت، مساوی است.
در آن لحظه كه حسين (علیه السلام) حج را نيمه تمام گذاشت و
آهنگ كربلا كرد، كسانی كه به طواف، همچنان در غيبت حسين، ادامه دادند،
مساوی هستند با كسانی كه در همان حال، بر گرد كاخ سبز معاويه در طواف بودند،
وقتی در صحنه حق و باطل نيستی، وقتی كه شاهد عصر خودت و
شهيد حق و باطل جامعهات نيستی، هركجا كه می خواهی باشد،
چه به نماز ايستاده باشی، چه به شراب نشسته باشی، هر دو يكی است.
شهادت «حضور در صحنه حق و باطل هميشه تاريخ» است.
آنهايی كه حسين (علیه السلام) را تنها گذاشتند و از حضور و شركت
و شهادت غايب شدند، اينها همه با هم برابرند، هرسه يكی اند:
و اكنون حسين حضور خودش را در همه عصرها و در برابر همه نسلها،
در همه جنگها و در همه جهادها، در همه صحنههای زمين و زمان
اعلام كرده است، در كربلا مرده است تا در همه نسلها و عصرها بعثت كند.
و تو، و من، ما بايد بر مصيبت خويش بگرييم كه حضور نداريم.
آنهايی كه گستاخی آن را دارند كه مرگ خويش را انتخاب كنند،
تنها به يك انتخاب بزرگ دست زدهاند،
اما كار آنها كه از آن پس زنده می مانند دشوار است و سنگين.
و زينب مانده است، كاروان اسيران در پی اش، وصفهای دشمن،
تا افق، در پيش راهش، و رسالت رساندن پيام برادر بر دوشش، وارد شهر می شود
زينب رسالت رساندن پيام شهيدان زنده اما خاموش را به دوش گرفته است،
زيرا پس از شهيدان او به جا مانده است و اوست كه بايد زبان كسانی باشد
كه به تيغ جلادان زبانشان برده است.
آنچه می خواستم بگويم حديث مفصلی است كه در اين مجمل می گويم
به عنوان رسالت زينب (سلام الله)، «پس از شهادت» كه:
«آنها كه رفتند، كاری حسينی كردند،
و آنها كه ماندند، بايد كاری زينبی كنند، وگرنه يزيدیاند»!...
خلاصه ای از سخنرانی دکتر علی شریعتی
در یازدهم محرم سال 1350 در مسجد جامع نارمک
با سلام