مناجات امام حسن مجتبی (علیه السلام)

 

پدرم با غمِ بی گنبدی ات خو کرده

چشم خود را ز غریبی تو کم سو کرده

 

در خیالات خودش خادم صحن تو شده

حرمت را چقَدَر با مژه جارو کرده

 

هر کجا روضه ای از غربت تو خوانده شده

مجلست را پرِ فریاد و هیاهو کرده

 

به امیدی که به درد حرم تو بخورد

مادرم نذرِ ضریح تو النگو کرده

 

با گسل های غمت پیکر او لرزیده

درد خود را همه شب لرزش زانو کرده

 

آنقَدَر غصه ی خاک حرمت را خورده ...

بوی "نا" را فقط از چشم ترش بو کرده

 

شکر ، که بچه ی یک نوکر و یک خادمه ام

ادبِ این دو مرا نیز ، "حَسَن جو" کرده

 

عاقبت نوکر تو صحن تو را می سازد

چون "دعا" در حرم ضامن آهو کرده

 

رضا قاسمی