متن نوحه های ترکی و فارسی

احوالات حضرت امام حسین (ع)

شد چو سست از شهسوارِ دین رکاب

کرد رو با مرکبِ صَرصر شتاب

کای همایون مرکبِ رَفرف خُرام

رشتهء مریم تو را طوقِ لگام

پوششِ تو اطلسِ چرخِ برین

پرچمت از شهپرِ روح الامین

رشته از خطّ شعاعی آفتاب

بهرِ افسارِ تو این زرّین طناب

بافته حوران به فردوسِ برین

بهرِ پابندِ تو زلفِ عنبرین

مرغزارت ساحتِ این سبز کشت

صِیقلت از بالِ طاووسِ بهشت

عِقدِ زرّین ثریّا هیکلت

بافته رضوان ز استبرق جُلت

بر شهان نازان ز تیمارت بلال

نعلِ دل بر آتش از داغت هلال

برده سر دورِ وفا هیلاجِ تو

قابِ قوسِینِ بلا معراجِ تو

می دهد این خاک بوی کویِ یار

راه طی شد ذوالجناحا پا پس آر

ذوالجناحا ! هین برافکن بارِ خویش

تا رود یاری به سوی یارِ خویش

پا فرو کِش که نماند از راهِ عشق

جز دو گامی تا به نزدِ شاهِ عشق

تو ببر جان با سلامت زین دیار

من بخواهم شد مقیمِ کوی یار

خاکِ این کو ، بوی جانم می دهد

بوی یارِ مهربانم می دهد

ذوالجناحا ، رو به سوی خیمه گاه

گو به زینب کای قرینِ درد و آه

شد حسینت کشتهء قومِ عنید

مویه سر کن ، که دگر پِی شد امید

هین بیا بنگر به خون غلطیدنش

که دگر زنده نخواهی دیدنش

گفت نالان ذوالجناحش با صَهیل

کای جهان داور ، خداوندِ جلیل

سخت عار آید مرا زین زندگی

که ز هم جنسان برم شرمندگی

چون روا باشد پس از چندین خطر

که شوم بر بیوفایی مُشتَهر

چون نهی بر عرصهء محشر قدم

چشم دارم ای خدیوِ محتشم

که نگردی رَخشِ دیگر را سوار

بو ، که از رُخ شویدَم این رنگِ عار

شاه را شفقت زدود از زاریش

وان فراوان زخمهای کاریش

بست عهد و پا تهی کرد از رکاب

در جهان افتاد شور و انقلاب

شد ز اوجِ عرشِ ربّ العالمین

سورهء توحید نازل بر زمین

گشت لرزان بر زمین پشتِ سمک

قیرگون شد آفتاب اندر فلک

وحشیان دست از چرا برداشتند

ناله بر چرخِ کبود افراشتند

کرد نو ، بادِ سیه ، طوفانِ عاد

شورِ فریادِ قیامت شد به یاد

شد غبارِ تیره زان بادِ جهان

از زمینِ نینوا بر آسمان

چون به گردون آن غبارِ تیره شد

چشمِ بینای مسیحا خیره شد

آسمان از گردشِ خود باز ماند

هر کجا پرّنده ، از پرواز ماند

شد به پا ، ماتم سرایی در بهشت

کَند حوران طُرّهء عنبر سِرشت

سنگ ها در کوه و صحرا خون گریست

تا به خیمه بانوانش چون گریست

قدسیان آمد به ناله بر حَنین

کای نگهدارندهء عرشِ برین

این نه آخر آن سلیلِ مصطفی ست

قُرّة العینِ بتول و مرتضی است

کافرینش قائم از هستِ وی است

قبض و بسطِ امرِ کُن دستِ وی است

کی روا باشد که این سبطِ نَبیل

دستِ این کافر دلان گردد قتیل

پس ز نورِ جلوهء ثانی عَشَر

پرده باز افکند خلّاقِ بشر

(گوتدی حجاب و پرده نی ستّارِ لم یزل

گوستردی صاقِ عرشیده بیر صورتِ جمیل

سس خلق اولوندی آلّام اوزوم انتقامینی

بو قائمیله(عج) ، ایلمیون ناله و عویل

بو سؤگلومدی اولّام اوزوم قانینه دیَه

اولماز مقامِ قربده بیر کس بونا عدیل)

سویشان آمد ندا از لامکان

کای به سِرّ عشق پی نابردگان

گر نبود این اختیار و ابتلا

ناری از نوری نگردیدی جُدا

دیرگاهی نگذرد که ثارِ من

گیرد این شمشیرِ آتشبارِ من

چون ز پشتِ ذوالجناح آمد فرود

در سجود افتاد و رو بر خاک سود

گفت کای فرمانده امرِ قضا

این سرِ تسلیم و این کوی رضا

با تو آن عهدی که بستم روزِ ذر

که دهم در راهِ ناموسِ تو سر

شُکر ، کامد بر سر آن عهدِ بلی'

این حسین و این زمینِ کربلا

کاش صد جان دگر بودم به تن

تا به راهت دادمی ای ذُوالمِنَن

هر چه در راهِ تو دادم ، زانِ توست

مانده جانی باقی ، آن هم جانِ توست

پیشِ هستِ تو ، مرا خود هست نیست

آن که دست از پا شناسد مست نیست

از گِل آدم شنیدم بوی تو

راه ها پیموده ام تا کوی تو

چشمِ دل بر راهِ یک پروانه ام

که دهد ره بر درونِ خانه ام

آمدش پاسخ ز فرگاهِ نخست

کاندر آ ، که خانه یکسر زانِ توست

خانه زانِ توست و ما خود زانِ تو

جمله سکّانِ افق مهمانِ تو

اندر این خانه خداوندی تُراست

هین درون آ ، هر چه بپسندی تراست

کافران شمشیرِ بیداد آختند

بهرِ خونریزیش ، مرکب ناختند

شد ز جوش و جنبشِ قومِ کفور

دشت ، سو تا سوی ، پُر شور نشور

هر که آمد بهرِ سر ببریدنش

رعشه بر اعضا فتاد از دیدنش

مرحوم نیّر تبریزی

منبع مجموعه کانالهای مدح و مرثیه