متن نوحه های ترکی و فارسی

معراج حضرت رسول اکرم (صلی الله)

ﺷﺒﯽ ﺟﺒﺮﻳﻞ ﭘﺎﮎ ﺁﻣﺪ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﮎ

ﺑﻨﺰﺩ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻟﻮﻻﮎ

ﮐﻪ ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﺯﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﯼ

ﺩﺭ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﻨﻤﻮﻥ ﺁﯼ

ﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﺳﻠﻴﻨﺎﻧﺪ

ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺣﻮﺭ ﻋﻴﻨﺎﻧﺪ

ﺯ ﻣﺎﻫﯽ ﺗﺎﺑﻤﻪ ﺟﻮﺵ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺳﺖ

ﻫﻤﻪ ﮐﺮﻭﺑﻴﺎﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﮕﻮﺵ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﺍﻣﺸﺐ ﭼﻮﻥ ﺳﻮﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺘﺎﺑﯽ

ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺎﺑﯽ

ﺑﺨﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﺩ

ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ

ﺷﺐ ﺍﻣﺸﺐ ﺗﺮﺍ ﻋﻴﻦ ﻭﺻﺎﻝ ﺍﺳﺖ

ﻭﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺠﻠﯽ ﺟﻼﻝ ﺍﺳﺖ

ﺑﺮﺍﻕ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﻧﮕﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺣﻤﺪ

ﻋﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺧﻮﺩ

ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻭﺻﻒ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﮐﺲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﺣﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﺵ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺍﻭ

ﻧﺸﺴﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺮﺍﻕ ﺍﻭ

ﺯ ﭼﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ ﺷﺶ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪ

ﻫﻤﻪ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﻨﻤﻮﻥ ﺷﺪ

ﻋﻠﻢ ﺯﺩ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺍﻓﻼﮎ

ﺑﺮﻭﻥ ﺑﻨﻬﺎﺩ ﭘﺎ ﺍﺯ ﻋﺮﺻﻪٔ ﭘﺎﮎ

ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺤﻮ ﻣﻴﮑﺮﺩ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ

ﮔﺬﺭ ﻣﻴﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺸﺪ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻭ

ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺩﺭ ﺳﺪﺭﻩ ﺩﻳﺪ ﺍﻭ

ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺁﻧﺠﺎ

ﺳﻼﻣﺶ ﮐﺮﺩ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﺍﺑﻨﺎ

ﺷﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻴﻤﻮﻥ

ﮐﻪ ﺁﺭﯼ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ

ﻳﮑﺎﻳﮏ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺶ ﺭﺍﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ

ﻏﻢ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪٔ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻨﺪ

ﻫﻤﻪ ﺑﺸﻨﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ

ﻧﻬﺎﺩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﺥ ﺭﺍ ﺳﻮﯼ ﺟﺎﻧﺎﻥ

ﺑﺴﯽ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﻩ ﻋﺠﺎﻳﺐ

ﮔﺬﺭ ﻣﻴﮑﺮﺩ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻏﺮﺍﻳﺐ

ﭼﻮ ﺭﻓﺮﻑ ﺳﺪ ﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻠﺶ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻬﺠﻮﺭ

ﺍﺯﻭ ﺟﺒﺮﻳﻞ ﻣﻌﻈﻢ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﻫﻤﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺠﺎﺋﯽ ﮐﺎﻥ ﻧﻪ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ

ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺎﻩ ﺟﺎﯼ ﻣﻘﺘﺪﺍ ﺑﻮﺩ

ﭼﻮ ﺍﺯ ﻧﻪ ﭘﺮﺩﻩٔ ﻧﻴﻠﯽ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩ

ﻭﺭﺍﯼ ﭘﺮﺩﻩٔ ﻏﻴﺒﯽ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩ

ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻴﺸﺪ ﺭﺍﺯ ﻣﻴﺠﺴﺖ

ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺠﺴﺖ

ﻃﻠﺐ ﻣﻴﮑﺮﺩ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻴﻦ ﻣﻄﻠﻮﺏ

ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎﺯﺑﻴﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ

ﭼﻮ ﻧﻮﺭ ﺫﺍﺕ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺻﻔﺎﺗﺶ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﺸﻒ ﺷﺪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺫﺍﺗﺶ

ﭼﻮ ﻣﻴﻢ ﺍﺣﻤﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺤﻮ ﺁﻣﺪ

ﺍﺣﺪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﺣﻤﺪ

ﺣﺠﺎﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻧﺠﺎﻣﺤﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺯ ﺁﻥ ﺻﺤﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ

ﺧﻄﺎﺑﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﻭﯼ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﺍﺯ

ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪﺳﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺯ

ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ ﻣﻨﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﺯ ﻣﻦ ﻫﺎﻥ

ﺗﺮﺍ ﺯﻳﺒﺪ ﺯ ﺫﺍﺕ ﺣﻖ ﺑﺮﻫﺎﻥ

ﺑﮕﻮ ﮐﺎﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﮕﻮﻳﻢ

ﮐﻪ ﺑﻴﺸﮏ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﻫﯽ ﭼﮕﻮﻳﻢ

ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﯽ ﮐﻨﻮﻥ ﺗﻮ

ﮐﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺭﻫﻨﻤﻮﻥ ﺗﻮ

ﺗﺮﺍ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻡ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻣﺖ

ﺑﺘﻮ ﺑﺨﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ

ﺗﺮﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺎﻻﺭ

ﻣﺮ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ

ﺧﻄﺎﺏ ﻣﺎ ﺷﻨﻮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ

ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﻧﺠﺎﻥ

ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺎﺋﯽ ﻭﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﺪﻡ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻠﻖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ

ﺗﻮﯼ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺪﺍﻳﺖ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﮐﭙﺎﻳﺖ

ﺩﺭ ﺍﻣﺸﺐ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﺴﺘﯽ

ﺯ ﻣﺎﻫﯽ ﺗﺎ ﺑﻤﻪ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﺴﺘﯽ

ﻃﻠﺐ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺗﺮﺍ ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺮ ﺭﺍﺯ

ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺖ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺯ

ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺷﺎﻩ ﺟﻤﻠﻪ

ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﺟﻤﻠﻪ

ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺎﺋﯽ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﺍﺭ

ﺗﻮﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﺭﯼ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ

ﺗﺮﺍ ﺯﻳﺒﺪ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺍﻧﯽ

ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﻮﺍﻧﯽ

ﺗﻮ ﺩﺍﻧﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ

ﺑﻨﺰﺩﻳﮏ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺬﺍﺭﻡ

ﺑﻔﻀﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺨﺸﺎ ﺍﻣﺖ ﻣﻦ

ﺗﻮ ﺍﻓﺰﻭﺩﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻦ

ﺑﺒﺨﺸﯽ ﺍﻣﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﮔﻨﺎﻫﻨﺪ

ﺩﺭﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﺘﺎﺩﻩ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ

ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺑﺒﺨﺸﺎﺋﯽ ﮐﻒ ﺧﺎﮎ

ﮐﻒ ﺧﺎﮐﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺻﺎﻧﻊ ﭘﺎﮎ

ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻤﻦ ﺑﺨﺸﯽ ﺳﺮﺍﺳﺮ

ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﯼ ﻣﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺫﺭ

ﭼﻮ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ

ﺗﺮﺍ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ

ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺑﺮﺣﻤﺖ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﯼ

ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﯼ

ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻧﺴﺖ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ

ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺪ ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺖ ﺗﻮ

ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻝ ﺗﻮﯼ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ

ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻮﻳﻢ

ﻫﻤﻪ ﺍﻣﺖ ﺑﺘﻮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﻴﺪ

ﮐﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﯽ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﻭﻳﺪ

ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﯼ ﻣﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺧﺮ ﮐﺎﺭ

ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﺑﺪﻭﺯﺥ ﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ

ﺑﻤﻴﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ

ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺯ ﺷﻴﻄﺎﻧﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ

ﺗﺮﺍ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﻴﻨﺪﺍﻧﻨﺪ

ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ

ﺧﻄﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﺑﺪﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺎﮎ

ﮐﻪ ﺷﺪ ﺁﺧﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺯﻫﺮ ﻭ ﺗﺮﻳﺎﮎ

ﻣﺨﻮﺭ ﻏﻢ ﺳﻴﺪﺍ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ

ﮐﻪ ﺑﺨﺸﺎﻳﻢ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻴﮑﺒﺎﺭ

ﺑﺘﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﻨﺪ

ﺯ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﻮﯼ ﺟﻨﺖ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ

ﻟﻘﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﻳﺸﺎﻥ

ﺩﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﺨﺖ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼ ﺍﻳﺸﺎﻥ

ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺎﺩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩٔ ﺩﻭﺳﺖ

ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻥ ﻭﻋﺪﻩٔ ﮐﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩٔ ﺍﻭﺳﺖ

ﻧﻮﺩﺍﻟﻒ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩ

ﻧﻮﺩﺍﻟﻒ ﺩﮔﺮ ﻧﻘﺶ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﯽ ﻫﺰﺍﺭﺵ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﮔﻮ

ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍﻫﺒﺮ ﮔﻮ

ﻣﮕﻮ ﺍﻳﻦ ﺳﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ

ﮐﻪ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻧﮕﻪ ﻣﻐﺰ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ

ﺩﮔﺮ ﺳﯽ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ

ﺩﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﮕﻮ ﻭ ﺭﺍﺯ ﮐﻢ ﮔﻮ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﻋﺪﻩٔ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪ

ﺗﺮﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﺯ ﻣﺎ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪ

ﭼﻮ ﺍﺣﻤﺪ ﺭﺍﺯﻫﺎ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺭ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﻴﮑﺒﺎﺭ

ﭼﻮ ﻧﺰﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﺍﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ

ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ

ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻴﺮ ﻋﺰﺕ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ

ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﺶ ﺑﮑﻠﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﻮﺩ

ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﻮﺩ

ﺯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﺍﺯﺗﺮ ﺑﻮﺩ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺫﺍﺕ ﭘﺎﮐﺶ ﺑﻴﺸﮑﯽ ﺑﻮﺩ

ﻧﺰﻭﻟﺶ ﺑﺎ ﺩﺧﻮﻝ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﮑﯽ ﺑﻮﺩ

ﭼﻮ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﺳﻮﯼ ﺩﻧﻴﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ

ﻳﻘﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﮔﺮ ﺷﺎﻩ ﺷﺮﻳﻌﺖ

ﻫﻤﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺯ

ﻳﻘﻴﻦ ﻫﺮ ﻳﮏ ﭼﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﻭ ﭼﻮ ﺷﻬﺒﺎﺯ

ﺑﻌﺰﺕ ﻧﺰﺩ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﻮﺵ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻬﺮ ﺗﺴﻠﻴﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ

ﺯﺑﺎﻥ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﺷﺎﻩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﺠﺎ

ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺁﻧﺠﺎ

ﺑﮕﻔﺖ ﺁﻥ ﺳﺮّﻫﺎ ﮐﻮ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ

ﺑﺠﺰ ﺍﻭ ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻧﺪﻳﺪﻩ

ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺣﻴﺪﺭ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩ

ﺭﻣﻮﺯ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍﻳﺶ ﻋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ

ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﺎ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺩﺕ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ

ﮐﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﺩﻝ ﺁﺑﺎﺩﺕ ﺍی

ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﻫﻢ ﺗﻮﯼ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻭ ﻫﻢ ﺷﺎﻩ

ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻝ ﻋﺸﻖ ﺁﮔﺎﻩ

ﺗﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮﯼ ﺩﻭﻟﺖ

ﮔﺮﺍﺋﻴﺪﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻋﺰ ﻭ ﻗﺮﺑﺖ

ﺯ ﺩﺭﺩ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻣﻴﺪﺍﺭ

ﭼﻮ ﺷﻪ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ ﺟﺎﻧﺖ ﺷﺎﺩ ﻣﻴﺪﺍﺭ

ﻣﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺯﺣﺪ ﺷﺮﻉ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﯼ

ﭼﻮ ﺟﻨﺖ ﻋﺮﺻﻪٔ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﯼ

ﺳﺮ ﺑﺪﺧﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﺗﻮ

ﻣﮑﻦ ﻫﻴﭻ ﺩﮔﺮ ﺟﺰ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺗﻮ

ﺗﺮﺍ ﺑﺨﺸﻨﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺎﺯ

ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺣﻖ ﺁﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺎﺯ

ﺯﻫﯽ ﻣﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻗﺮﺏ ﺗﻮ ﻓﺰﻭﻧﺴﺖ

ﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻫﻨﻤﻮﻧﺴﺖ

ﺗﺮﺍ ﺑﺮ ﺭﻫﻨﻤﻮﻧﯽ ﺣﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ

ﻳﻘﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺗﻤﮑﻴﻦ ﺗﺮﺍ ﺩﺍﺩ

ﺗﺮﺍ ﻋﻄﺎﺭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻏﻼﻡ ﺍﺳﺖ

ﺗﻤﺎﻣﺶ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ

ﺑﺘﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺷﻔﺎﻋﺖ

ﮐﺰﻳﻦ ﺭﻧﺠﺶ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﺎﺋﯽ ﺑﺮﺍﺣﺖ

ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯﻳﻦ ﺑﺎﺏ

ﺑﺤﻖ ﮔﻴﺴﻮﻳﺖ ﮐﻮ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﺎﺏ

ﺍﻣﻴﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻫﺴﺖ ﺁﻥ ﺍﻣﻴﺪﻡ

ﮐﻪ ﺩﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪﻡ

ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻣﺒﺘﻼ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻣﺎﻧﺪﻩ

ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ

ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ

ﻧﻈﺮﻫﺎ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻣﺎﺩﻡ

ﭼﻨﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻋﻄﺎﺭ

ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﻘﻄﻪٔ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﭘﺮﮔﺎﺭ

ﺑﺘﻮ ﻧﺎﺯﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮐﻞ

ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﯽ ﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮐﻞ

ﺩﻣﯽ ﺍﯼ ﺻﺪﺭ ﺩﻳﻦ ﻋﻄﺎﺭ ﺑﻨﻮﺍﺯ

ﻭﺭﺍ ﮐﻠﯽ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯ

ﺩﮔﺮﮐﺰ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻢ ﻧﺸﻤﺮﯼ ﺗﻮ

ﺑﭽﺸﻢ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻢ ﻧﻨﮕﺮﯼ ﺗﻮ

ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺩﺭﻭﻳﺶ

ﻫﻮﺍﯼ ﺭﻭﺿﻬﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ

ﭼﻮ ﺑﻴﺸﮏ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻧﻬﺎﻧﯽ

ﻫﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﻧﻬﺎﻧﯽ

ﻃﻠﺒﮑﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ

ﮐﻨﻮﻧﺖ ﻳﺎﻓﺘﺴﺘﻢ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﻣﻦ

ﭼﻨﺎﻧﺖ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﺍﻳﻨﺠﺎ

ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺯﻧﻢ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻨﺠﺎ

ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ

ﺩﺭﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﻼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ

ﺑﮑﻦ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ

ﮐﻪ ﻗﻮﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻃﺒﻴﻌﺖ

ﻓﻨﺎ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﻢ

ﮐﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﻓﻨﺎ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﺧﻮﻳﺸﻢ

ﻓﻨﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻘﺎﺍﻡ

ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﻓﻨﺎﺍﻡ

ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ

ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺧﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ

ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺁﺧﺮ

ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺁﺧﺮ ﺑﻈﺎﻫﺮ

ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮﺩﻧﺖ ﻧﻮﺵ

ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ ﻏﻤﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ