متن نوحه های ترکی و فارسی

در احوالات حضرت ابوالفضل (علیه السلام)

تشنه ی دریا دلِ  پا در فرات

کز تجلیّ  شه عشق  است  مات

بر عطش  حاشا  که آرد  التفات

زان  که  جلوه  شاه  عشقش کرده  مات

حضرت  بوالفضل  عباس  علی

آن  به  شاه  عشق  پشت  از پر دلی

نایب  حیدر به دشت  کربلا

روز عاشورا  به  میعاد  بلا

بود  جانش  تشنه و تن از عطش

آوخ آوخ  بود  جلدی  منکمش

سوز تف  تشنگی  در  وی  فروز

داشتی آری  که تشنه  بد  سه  روز

زد قدم  اندر  فرات  آن  با  ادب

تر نکرد از آب  لب  را  ای عجب

چون پر از  شهد وصال  شه  بد او

از شریعه  تشنه  لب  بیرون  شد او

گفت ابوالفضل آن زمان اندر فرات

مات شاهم  نی بر  آبم  التفات

شاه من با شد  در این دم  تشنکام

تشنگی  خوشتر  نیم  در عشق خام

شاه من تشنه وصال است و  مرا

آبرو افزون  چو ریزم آب را

تشنه لب  چون است آن شاه  فرید

کی توانم  زاب  یک قطره  چشید

از مروت  دور  وهم از مردمی

یم وحدت را هلم  بهر نمی

شاه من تشنه است  با اهل حرم

نیست مردی کاب را  تنها  خورم

طفل های  خرد و  خواهرهای  شاه

با عطش  بنشسته اندر خیمگاه

نیست  از شرط ادب کاب  فرات

بی خبر  گرداندم  زان  شاه  و مات

من که غرق  بحر  عشقش  گشته ام

از تمام بحرها  بگذ شته ام

من نیم  مستسقی  آب زلال

غو طه ور گشتم  چو در بحر  وصال

من نیم  در راه عشق آنسان  که آب

آبرو ریزد  مرا گردد حجاب

من علم بر بام عشق  افراشتم

بیرق  عشقش  به جان  برداشتم

شد فرات از حسرت او نیل خون

که از آن لب تر  نکرده شد برون

الغرض آن شیر  بیشه پر دلی

دست دست  قادر  مطلق علی

آن که هارون بود با موسای عشق

آن که پر دم  بود از عیسای عشق

آن علمدار شه  چا لاک  عشق

باخته  دستی  به  نرد  پاک عشق

آن که دستی داد و از شه پر گر فت

تا به عرش عشق  حق  شهپر  گرفت

آنکه جاه و رتبتش  بی انتهاست

کی از آن آگه  به  جز ذات  خداست

مشک را پر آب  کرد و تند راند

اشک خونین  آسمان  بر وی  فشاند

همچو جان آن مشک را در بر کشید

دل بخیمه  بودش  و ره  می برید

آب را  می برد او سوی خیام

کز عطش  بودند  سوزان  آن  کرام

همتش مصروف حفظ  آب بود

که سکینه از عطش  بیتاب  بود

مرحوم سید ابوالفضل عنقای تهرانی

منبع کانال گنجینه گذشتگان