غزل

 

عمر دنيا به سر آمد كه صبا مي ميرد

ورنه آتشكده ي عشق كجا مي ميرد

 

صبر كردم به همه داغ عزيزان يا رب

اين صبوري نتوانم كه صبا مي ميرد

 

غسلش از اشك دهيد و كفن از آب كنيد

اين عزيزي است كه با وي دل ما مي ميرد

 

به غم انگيز ترين نوحه بنالي اي دل

كه دل انگيز ترين نغمه سرا مي ميرد

 

دگر آوازه ي بلقيس و سليمان هيهات

هد هد خوش خبر شهر سبا مي ميرد

 

شمع دلها همه گو اشك شو از ديده بريز

كاخرين كوكبه ي ذوق و صفا مي ميرد

 

خود در آفاق مگر چشم خدابيني نيست

كاين همه مظهر آيات خدا مي ميرد

 

هر كجا درد و غمي هست بميرد به دوا

اين چه دردي است خدايا كه دوا مي ميرد

 

قدما زنده بدو بود خدا را ياران

هم صبا مي رود و هم قدما مي ميرد